Specjalnie na potrzeby widowiska Możdżer powstanie wyjątkowa konstrukcja trzech połączonych ze sobą scen. Całość będzie filmowana przy użyciu najnowocześniejszej technologii High Definition. CANAL do produkcji telewizyjnej tego wydarzenia wykorzysta ogromne doświadczenie swojej ekipy realizacyjnej zajmującej się obsługą zarówno widowisk muzycznych jak i sportowych. Wydarzenia z wszystkich scen będą filmowane przy użyciu aż 18 kamer HD. Samą transmisję będzie obsługiwało około 60 osób pracujących zarówno w okolicach scen jak i w wozie transmisyjnym HD. Założenia inscenizacyjne sprawią, że porzucony zostanie schemat koncertu i powstanie widowisko plenerowe, które idealnie wpasowuje się w światowy trend uwolnienia sztuki wysokiej i wyjścia z nią w przestrzeń publiczną. Scenarzystą i reżyserem koncertu będzie Krzysztof Materna, a scenografem Radosław Dębniak.
21 sierpnia Leszek Możdżer, artysta znany i podziwiany na całym świecie wystąpi z największymi artystami jazzowymi naszych czasów. Na wspólne show z polskim pianistą przyjadą Nana Vascalones, Lars Danielson i Zohar Fresco, Marcus Miller, Motion Trio, a także John Scofield, Steve Swallow i Bill Stewart. Nie zabraknie też polskich wykonawców, w tym Gabrieli Kulki oraz Orkiestry Kameralnej Aukso pod dyrekcją Marka Mosia.
Widowisko będzie przykładem wspólnego działania wybitnych polskich artystów oraz światowych gwiazd jazzu w ramach jedynego w swoim rodzaju projektu przygotowanego specjalnie na tegoroczny festiwal Solidarity of Arts.
Indywidualny przyjazd każdego z wymienionych wykonawców na jakikolwiek festiwal jazzowy na świecie jest uznawane za wielkie wydarzenie. To, że w czasie tegorocznego Solidarity of Arts wymienieni muzycy zagrają wspólnie z Leszkiem Możdżerem jest wspaniałym dowodem na wielkość polskiego jazzmana. To również potwierdza renomę jaką zaczyna cieszyć się gdański festiwal.
Wykonawcy:
Leszek Możdżer solo
Leszek Możdżer Naná Vasconcelos (Brazylia)
Leszek Możdżer Lars Danielsson (Szwecja) i Zohar Fresco (Izrael)
Leszek Możdżer Marcus Miller, Byron Gregory, Alex Han, Louis Cato (USA)
Leszek Możdżer Motion Trio (Polska)
Leszek Możdżer John Scofield, Steve Swallow i Bill Stewart (USA)
Leszek Mozdżer Orkiestra Kameralna Aukso pod dyrekcją Marka Mosia (Polska)
Leszek Możdżer Gabriela Kulka (Polska)
Leszek Możdżer Eddie Daniels i Charles Fox
Scenariusz i reżyseria: Krzysztof Materna
Scenografia: Radosław Dębniak
MOŻDŻER
WYJĄTKOWY KONCERT NA ŻYWO W CANAL
sobota, 21 sierpnia, 20:45
LESZEK MOŻDŻER
Leszek Możdżer urodził się w Gdańsku w 1971 roku. Jest absolwentem gdańskiej Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki. Na początku związany był z formacją Miłość (1991-97) oraz kwartetem Zbigniewa Namysłowskiego (1992-95), ale jeszcze w połowie lat 90. zaczął nagrywać płyty autorskie. Dzisiaj jego dyskografia stanowi osobny artykuł w Wikipedii, niezależny od artykułu o samym muzyku…
Leszek Możdżer jest laureatem wielu nagród, między innymi Fryderyka (jazzowy muzyk roku 1998), Paszportu Polityki (2004), Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury (2005) oraz Nagrody Ministerstwa Spraw Zagranicznych za promowanie polskiej kultury za granicą (2007). Jest również etatowym posiadaczem tytułu Pianisty Roku czytelników Jazz Forum. Jako swoich mistrzów wymienia często Lestera Bowie, Tomasza Stańkę, Zbigniewa Preisnera i Adama Makowicza. Występ z tym ostatnim we wrześniu 2004 na koncertach w Carnegie Hall w Nowym Jorku został nazwany „kulminacyjnym momentem polskiej pianistyki jazzowej.” Możdżer nagrywał również z Januszem Muniakiem, Michałem Urbaniakiem, Piotrem Wojtasikiem, Adamem Pierończykiem, Henrykiem Miśkiewiczem i Anną Marią Jopek. Od dawna współpracuje z Janem Kaczmarkiem (komponującym dla wytwórni 20th Century Fox i Miramax). Wspólnie nagrywali nagrodzoną Oscarem muzykę do filmu „Marzyciel” (2004). Kompozycje Leszka można też często usłyszeć w teatrze. W Polsce pisał między innymi do spektaklu „Śluby Panieńskie” Jana Englerta (Teatr Narodowy w Warszawie), musicalu „Scat” (Teatr Capitol we Wrocławiu) oraz „Hair” (Teatr Muzyczny w Gdyni).
Już od wielu lat Możdżer zaprasza do swoich przedsięwzięć wybitnych muzyków z całego świata. Przede wszystkim, jak mówi, żeby się od nich uczyć. Założone przez niego trio Możdżer – Danielsson – Fresco nagrało dwie rewelacyjne płyty: „The Time” (2005) oraz „Between Us And The Light” (2006), przy czym ta druga osiągnęła pułap podwójnej platyny w dwa tygodnie po swojej premierze. Leszek Możdżer występował już niemal w całej Europie, w USA, Kanadzie, Ameryce Południowej (w Chile grał koncert dla 15,000 osób), a także w Chinach, Japonii, Malezji i Singapurze.
źródło: solidarityofarts.pl
NANÁ VASCONCELOS (wł. Juvenal de Holanda Vasconcelos)
Naná Vasconcelos urodził się w Recife w 1944 roku. Jest Garrinchą perkusji brazylijskiego Latin Jazzu. Gra na rozmaitych instrumentach perkusyjnych (początkowo szczególnie silnie związany był z jednostrunowym berimbau), ma niezwykły, pełen siły wyrazu głos. Wśród muzyków, którzy mieli przyjemność grywać z nim regularnie są Pat Metheny (to Vasconcelos jest odpowiedzialny za jego brazylijskie brzmienie między 1980 a 1983 rokiem), Don Cherry (z Collinem Walcottem tworzyli trio Codona grające fuzję muzyki czterech kontynentów), Egberto Gismonti (nagrali wspólny, genialny album „Dança Das Cabeças” w 1976 roku) i Gato Barbieri. Jego koncert z tym ostatnim na Montreux Jazz Festival w 1971 roku zapewnił mu nieprzerwane do dzisiaj uwielbienie jazzowej widowni w Europie. W tym samym roku w Paryżu nagrał swój pierwszy album „Africadeus”, a rok później już w Brazylii drugą płytę, „Amazon”. Od 1975 roku nagrywał ze wszystkimi: od B.B. Kinga, przez Jean-Luca Ponty i Jana Garbarka po Talking Heads. Pojawia się na ścieżkach dźwiękowych filmów Susan Seidelman i Jima Jarmuscha, a także na płycie Paula Simona „Rhythm of the Saints”. Co ważne, Vasconcelos nigdy nie stał się muzykiem studyjnym. Z Leszkiem Możdżerem po pierwszy raz zagrał w 2005 roku na słynnym dworcu autobusowym Central do Brasil w Rio de Janeiro w ramach festiwalu Polônia Carioca. Rok później obaj powtórzyli ten niezwykły koncert w Warszawie, na polskiej edycji imprezy. W marcu 2010 ponownie wystąpili wspólnie, tym razem przy okazji 46. edycji Jazzu nad Odrą. Naná Vasconcelos gra intuicyjnie, jego perkusja jest melodyjna jak rzadko która, jego wokalizy są przejmujące, a jego muzyka jako całość to wciąż – mimo całych dekad obieżyświatowania – fotografia duszy południowoamerykańskiej ulicy.
źródło: solidarityofarts.pl
LARS DANIELSSON
Lars Danielsson urodził się w Göteborgu w 1958 roku. To nie tylko jeden z najwybitniejszych europejskich kontrabasistów jazzowych. Jest kompozytorem, aranżerem, producentem, a oprócz kontrabasu nie byle jak gra na gitarze basowej i wiolonczeli. Ta ostatnia była jego pierwszym instrumentem w Konserwatorium Muzycznym w Göteborgu, które ukończył. Mówi się, że granie Larsa jest równocześnie liryczne i odlotowe – prawdziwa rewerencja jego postaci w jazzowym świecie nie powinna zatem dziwić. Legendarny Lars Danielsson Quartet (z byłym saksofonistą Milesa Davisa, Davidem Liebmanem, Bobo Stensonem na fortepianie i historią perkusji ECM Jonem Christensenem) przez prawie dwie dekady zwalał z nóg tak krytyków jak i publiczność (a nie wiadomo kogo w tym gatunku trudniej jest zwalić z nóg). W jednym z wywiadów Lars przyznał, że jego kwartet był tak silny, że po nim ciężko mu było zrobić coś nowego. „Byłem zdany na samego siebie. Aż pojawił się Leszek…” (tu należy pamiętać, że mówi to artysta, który grał i nagrywał z największymi muzykami jazzowymi w Europie i Ameryce). Skądinąd prawdą jest, że Lars stał się gwiazdą pierwszej wielkości w Polsce dopiero gdy zaczął grać właśnie z Możdżerem. Zanim nagrali w duecie rewelacyjne płyty „Pasodoble” (2007) i „Tarantella” (2008), wspólnie z Zoharem Fresco tworzyli trio nazwane przez Leszka „dream teamem”. Dwa podwójnie platynowe albumy tegoż zespołu marzeń to „The Time” (2005) oraz „Between Us And The Light” (2006).
źródło: solidarityofarts.pl
ZOHAR FRESCO
Zohar Fresco urodził się w 1969 roku w Izraelu, w żydowskiej rodzinie o tureckich korzeniach. Ma swój własny, niepodrabialny styl gry na bębnach ręcznych, ramowych, zwłaszcza na tak zwanym Tof Miriam (bębnie Miriam). Jest jednym z założycieli Bustan Abraham, legendarnej grupy izraelskich muzyków zarówno arabskiego jak i żydowskiego pochodzenia, która z powodzeniem łączy elementy orientalne i zachodnie (powodzenie oznacza tu między innymi brak dominacji któregokolwiek z elementów). Jest też członkiem Ziryab Trio, grupy słynnego Taiseera Eliasa eksplorującej arabską i turecką muzykę XIX i XX wieku. W ciągu ostatnich 10 lat był też podporą wielu zespołów koncertowo-nagraniowych izraelskiej supergwiazdy Achinoam Nini (Noa). Inni wybitni muzycy, którzy mieli przyjemność z nim pracować to Glen Velez, ustad Zaki Hossian (obaj w Bustan Abraham), Ahmet Misirli, Philip Glass, Ross Daly, Arto Tuncboyaciyan i ustad Hariprasad Chaurasia. Podobnie jak w przypadku Danielssona, Fresco szerszą popularnością w Polsce zaczął się cieszyć po sukcesach Możdżerowego tria w 2005 i 2006 roku. Zohar jest dyrektorem artystycznym perkusyjnego Peimot Festival w Jerozolimie. Jego warsztaty i koncerty solowe własnych kompozycji na bębny obręczowe i wokal to przeżycia trudne do opisania słowami.
źródło: solidarityofarts.pl
MARCUS MILLER
Marcus Miller urodził się na Brooklynie w 1959 roku. Wyraźne rozgraniczanie gatunków muzyki, których jest żywą legendą (jazz, jazz fusion, R&B i funk) dosyć go irytuje. Jako trzynastolatek nienajgorzej grał już na klarnecie, fortepianie i gitarze basowej, zaczynał pisać muzykę. W 1981 roku dołączył do zespołu Milesa Davisa, swojego idola lat dziecięcych, z którym koncertował przez dwa kolejne lata. W 1986 roku sam wyprodukował jego niesamowity album „Tutu”, potem jeszcze dwa kolejne. Jako basista Miller pojawia się na ponad 400 nagraniach artystów tak różnych jak Elton John, Joe Sample, Mariah Carey, McCoy Tyner, Bill Withers, Billy Idol, Bryan Ferry, Frank Sinatra czy LL Cool J. Jest zdobywcą nagród Grammy jako autor i wykonawca (M Squared za najlepszy album jazzu współczesnego 2001 roku) i jako producent (między innymi wspomnianego Tutu Davisa, utwór „Power of Love” Luthera Vandrossa z 1991 roku, oraz dwie płyty saksofonisty altowego Davida Sanborna – „Voyeur” z 1981 roku i „Inside” z 1999). Marcus Miller pisze także muzykę do filmów. Można ją usłyszeć w takich produkcjach jak „Boomerang” (Eddie Murphy, Halle Berry), „Siesta” (Ellen Barkin), Ladies` Man (Tim Meadows) czy Deliver Us From Eva (LL Cool J). Muzyczny geniusz Marcus Miller to zatem prawdziwy człowiek-przedsięwzięcie. Również dlatego tak idealnie pasuje do projektu Możdżer .
źródło: solidarityofarts.pl
MOTION TRIO
Janusz Wojtarowicz, Paweł Baranek i Marcin Gałażyn. Oto trzech artystów, którzy własną muzyką odczarowali instrument, na którym grają. Tworzą wyjątkowe na światowym rynku muzycznym trio akordeonowe założone w 1996 roku przez Janusza. Zespół jest chyba bardziej popularny za granicą niż w kraju, ale i w Polsce wiadomo, że to wyjątkowa klasa. Grali na sześciu kontynentach w trzydziestu jeden krajach, występowali w Carnegie Hall w Nowym Jorku, prowadzili masterclass na University of Chicago, Royal Academy of Music w Londynie i w Konserwatorium Paryskim. Jeden z pierwszych albumów Motion Trio, „Pictures” z 1999 roku, został wyróżniony między innymi nagrodą Deutsche Shallplattenkritik, Grand Prix Polskiego Przemysłu Muzycznego, a także zdobył tytuł Płyty Roku krytyków Jazzi Magazine. Trio współpracowało już z Krzysztofem Pendereckim, Michaelem Nymanem, Bobbym McFerrinem, Wojciechem Kilarem, Krzesimirem Dębskim, Trilokiem Gurtu, Michałem Urbaniakiem, Tomaszem Stańko i znakomitymi orkiestrami z całego świata. Osłupienie i trudny do opanowania entuzjazm to „normalne” pierwsze reakcje wyżej wymienionych artystów na akordeonowe aranżacje ich własnych utworów i na sposób grania całej trójki. O doznaniach publiczności po raz pierwszy oglądającej ich na żywo szkoda gadać – są świadkami uczty dźwięków i wyobraźni. Janusz Wojtarowicz jest liderem i autorem większości utworów zespołu, aranżerem, producentem muzycznym, ale również uznanym autorem muzyki teatralnej i filmowej. Paweł Baranek to laureat krajowych i międzynarodowych konkursów akordeonowych i autor kilku kompozycji wykonywanych przez zespół. Marcin Gałażyn to także kolekcjoner wyróżnień na konkursach akordeonowych, kameralnych i jazzowych, a oprócz tego współtwórca zespołu Que Passa, z którym przez osiem lat grał improwizowaną muzykę flamenco, latino i jazz. Prestiżowy portal All About Jazz już przy okazji płyty „Play-Station” (2005) pisał: „Nigdy nie słyszeliście takiej gry na akordeonie […]”. Jednym słowem: towarzystwo w sam raz dla Leszka Możdżera.
źródło: solidarityofarts.pl
JOHN SCOFIELD
John Scofield urodził się w Dayton w stanie Ohio w 1951 roku. Dorastał w Connecticut, uczył się w muzycznym Berklee College w Bostonie, a na gitarze bardzo wcześnie zaczął grać bardzo dobrze. Najpierw do wspólnego grania zaprosili go Gerry Mulligan i Chet Baker. Później przez dwa lata był członkiem Billy Cobham-George Duke Band, a w 1977 roku pracował z Charlesem Mingusem i Gary Burtonem. Od 1978 roku zaczął nagrywać własne płyty, a między 1982 a 85 rokiem koncertował i nagrywał z Milesem Davisem. Ten epizod ukształtował w nim świadomość muzyka i kompozytora jazzowego, choć John Scofield to tak naprawdę mistrzowski improwizator zarówno post-bopu, fusion, jazzu współczesnego, jazz funku jak i R&B. Na jego albumach – jest ich ponad 30 – jako muzycy towarzyszący pojawiają się Pat Metheny, Charlie Haden, Eddie Harris, Medeski, Martin & Wood, Bill Frisell, Brad Mehldau, Mavis Staples, Government Mule, Jack DeJohnette, Joe Lovano oraz Phil Lesh. Wśród wielu legend jazzu, z którymi przez lata nagrywał są też Tony Williams, Jim Hall, Ron Carter, Herbie Hancock, Joe Henderson, Dave Holland i Terumasa Hino. Gitarzysta Scofield jest znany z otwartości na wszystko co nowe. Mimo bogatej i różnorodnej stylistyki posiada swoje wyraźnie rozpoznawalne brzmienie. W trasie żyje około 200 dni w roku, a niektóre z pozostałych spędza na prowadzeniu zajęć na Uniwersytecie Nowojorskim. Na pytanie „Jak zacząć karierę muzyczną?” odpowiada na swojej stronie internetowej: „Grać naprawdę dobrze. Grać naprawdę dobrze wszędzie gdzie cię słyszą […]”.
źródło: solidarityofarts.pl
ORKIESTRA KAMERALNA AUKSO POD DYREKCJĄ MARKA MOSIA
Mówimy o jednej z najznakomitszych orkiestr kameralnych w Europie. Odpowiedzialni za ten stan rzeczy to Marek Moś, wybitny skrzypek, dyrygent i kameralista, oraz grupa absolwentów Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach. Orkiestra Aukso (z greckiego „wzrastanie”) powstała w lutym 1998 roku. Zespół wyjaśnia, że nazwa odnosi się do „potrzeby doskonalenia i konsekwencji, do podejmowania wyzwań i otwarcia”. Jedyną jej wadą jest chyba to, że nie oddaje do końca zawrotnego tempa w jakim Aukso stało się znaczącą marką w kulturalnej Europie.
Od czasu powstania orkiestra współpracowała z artystami takiego kalibru jak Piotr Anderszewski, Rudolf Barshai, Howard Shelley, Andrzej Bauer, Jerzy Maksymiuk, Mark Minkowski, Jacek Kasprzyk, Daniele Alberti, Kaja Danczowska, Agata Szymczewska, Władysław Kłosiewicz, Janusz Olejniczak, Olga Pasiecznik czy The Hilliard Ensemble. Nagrywali również płyty z polską muzyką współczesną (między innymi utwory Grażyny Bacewicz, Henryka Mikołaja Góreckiego, Witolda Lutosławskiego, Wojciecha Kilara i Zbigniewa Preisnera). Aukso, orkiestra wszechstronna i dbająca o swoją oryginalność, znana jest z łączenia, np. klasyki z jazzem czy rockiem, ale również ze zderzania „odrębnych muzycznych języków”. W obu kontekstach muzycy koncertowali i nagrywali m.in. z Leszkiem Możdżerem, Tomaszem Stańko, Urszulą Dudziak, Michałem Urbaniakiem, Motion Trio i Voo Voo.
źródło: solidarityofarts.pl
GABA KULKA
Gaba Kulka urodziła się w Warszawie w 1979 roku. Bywa porównywana do Tori Amos i Kate Bush – reprezentuje naprawdę imponującą jakość na polskim rynku nagraniowym. To muzyk alternatywny (czytaj w tym przypadku: jazzowo-rockowo-popowo-teatralno-kabaretowy), pianistka, wokalistka i autorka świetnych tekstów. Kulka nie jest zjawiskiem zupełnie nowym (już w 2006 jej drugi album Out był nominowany do nagrody Mateusza radiowej Trójki, a w 2008 napisała i wykonywała muzykę do spektaklu Rafalala Show – Zabawy Nocą w Teatrze Polonia w Warszawie), ale bardzo głośno zrobiło się o niej stosunkowo niedawno. We wrześniu 2009 zdobyła właśnie Mateusza „za wielki talent, przebogatą muzyczną wyobraźnię i trójkowy gust objawione na (złotej) płycie Hat, Rabbit będącej wydarzeniem 2009 roku.” W październiku wspólnie z grupą znakomitych polskich artystów nagrała śpiewany i recytowany album „Herbert” z wierszami Zbigniewa Herberta. Również w październiku wyszła jej nowa płyta „Sleepwalk” nagrana z Konradem Kuczem. Wkrótce potem przyszła nagroda specjalna 6. edycji Europejskiego Festiwalu Piosenki Autorskiej TransVOCALE we Frankfurcie nad Odrą i Słubicach. W grudniu Gaba została nominowana do prestiżowego Paszportu Polityki 2009 (muzyka rozrywkowa), a w kwietniu 2010 zdobyła Fryderyka w kategorii „wokalistka roku”. Dodatkowo od września 2009 prowadzi swoją autorską audycję „Gabofon” w Polskim Radiu Euro. Innymi słowy: zmasowany atak. Nie zanosi się, żeby w najbliższym musiała wracać do sklepu meblowego, w którym dorabiała jako sprzedawczyni jeszcze parę lat temu.
źródło: solidarityofarts.pl
EDDIE DANIELS
Eddie Daniels urodził się w Nowym Jorku w 1941 roku. Jazzem zainteresował się jako nastolatek: podziwiał muzyków grających wtedy z Frankiem Sinatrą. Swoją karierę zaczynał jako saksofonista tenorowy z orkiestrą Thada Jonesa i Mela Lewisa w 1966 roku. Niedługo potem jedna solówka zagrana na klarnecie z tym zespołem przyniosła mu nagrodę Nowej Gwiazdy Klarnetu międzynarodowych krytyków magazynu DownBeat. Od tego czasu był wielokrotnie nominowany i wygrywał Grammy (w 1989 roku jako wykonawca Memos from Paradise w aranżacji Rogera Kellawaya). Największą misją jego muzyki jest, jak sam twierdzi, docieranie do jak największej liczby ludzi, otwieranie dla nich zarówno jazzu jak i muzyki klasycznej oraz zacieranie granic między oboma gatunkami. W rękach Danielsa Mozart może być równie intrygujący jak Charlie Parker. Nie wystarczy zatem powiedzieć, że Eddie Daniels to wybitny klarnecista jazzowy. Eddie Daniels to jeden z najwybitniejszych muzyków grających na instrumentach dętych drewnianych w ogóle, w obu wymienionych wyżej gatunkach. To on zagra 10 minutową impresję Chopina autorstwa Charlesa Foxa podczas festiwalu Solidarity of Arts 2010.
źródło: solidarityofarts.pl
CHARLES FOX
Charles Fox urodził się w Nowym Jorku w 1940 roku. Jest wybitnym amerykańskim kompozytorem, autorem muzyki filmowej i telewizyjnej, którą rozpoznaje i kocha nie tylko Ameryka. Karierę rozpoczął jako pianista, kompozytor i aranżer dla takich artystów jak Ray Baretto, Joe Quijano czy Tito Puente. Był wielokrotnie nominowany do Oskara, między innymi za „Ready to Take a Chance Again” z filmu „Nieczyste zagranie” (1978) oraz za „Richard’s Window” z filmu „The Other Side of the Mountain” (1975). Fox jest laureatem dwóch nagród Emmy i jednej Grammy za muzykę do legendarnej telewizyjnej serii „Love American Style”, a także zdobywcą najbardziej prestiżowego wyróżnienia BMI, nagrody Richarda Kirka. Oczywiście wielu niewtajemniczonym Europejczykom słynny motyw z czołówki „Monday Night Football” (naturalnie autorstwa Foxa) i inne klasyki amerykańskiej telewizji niewiele powiedzą. Ale i oni nie mogli nie słyszeć „Killing me Softly with His Song”, piosenki napisanej przez kompozytora wspólnie z Normanem Gimble w 1971 roku. To jeden z najczęściej wykonywanych utworów z repertuaru BMI, podwójnie nieśmiertelny dzięki wersjom Roberty Flack, a później Lauryn Hill i The Fugees.
Fox napisał muzykę do ponad 100 filmów, o jego niezwykłym dorobku teatralno-baletowym nie wspominając. Współpracował z takimi artystami jak Goldie Hawn, Fred Astaire, Johnny Cash, Johnny Mathis, wspomniana Lauryn Hill i Ice T. Od 2004 roku jest członkiem Songwriters Hall of Fame. W lipcu 2009 roku dyrygował Chórem Teatru Wielkiego w Warszawie, gdzie miało premierę napisane przez niego oratorium Lament i Modlitwa do słów Jana Pawła II. Określenie człowiek-orkiestra pasuje do niego jak do mało kogo. Wiele osób nie może doczekać się 10-minutowej impresji Chopina, którą Fox przygotowuje specjalnie na tegoroczny festiwal Solidarity of Arts.
źródło: solidarityofarts.pl
