Beck dorastał w Wallington w Anglii w domu o dużych muzycznych tradycjach. Grająca na pianinie matka i fascynacja całej rodziny wszystkimi gatunkami – od muzyki tanecznej po klasyczną sprawiły, że od najmłodszych lat otoczony był muzyką: ” Dla moich rodziców, którzy żyli w czasach wojny, muzyka była rodzajem udogodnienia, sposobem na oderwanie się na chwilę od problemów dnia codziennego. To robiło na mnie wrażenie. Byłem naprawdę mały, kiedy jazz pojawił się w Anglii i nadal pamiętam zakradanie się do dużego pokoju by posłuchać go w radiu, przy absolutnym braku aprobaty ze strony moich rodziców” – wspomina Beck.
Zainspirowany nowymi brzmieniami, Jeff nauczył się grać na gitarze i zaczął występować w Londynie. Zanim zdecydował się całe życie poświęcić muzyce, uczęszczał do Wimbledon Art College.
Pracował jako muzyk sesyjny z grupami: Screaming Lord Sutch i The Tridents, zanim zastąpił Erica Claptona w The Yardbirds w 1965 roku. Beck opuścił zespół w 1967 i utworzył Jeff Beck Group wraz z Rodem Stewartem jako wokalistą i Ronem Woodem na basie. Razem wydali dwa albumy: „Truth” (1968) oraz „Beck-Ola” (1969)- będące w kolejnych latach punktem odniesienia dla nowopowstałych zespołów rockowych. Stewart i Wood dołączyli do formacji The Faces, a Beck rozwiązał zespół aż do 1971 roku, kiedy to wraz z nowym składem nagrał kolejne dwa albumy: „Rough and Ready” (1971), oraz „The Jeff Beck Group” (1972). Po serii koncertów promujących ww. wydawnictwa Jeff Beck ponownie rozwiązał grupę i utworzył trio, w którego skład weszli: basista Time Bogert i perkusista Carmine Appice. Ich wspólny album nosił tytuł „Beck, Bogert and Appice” i został wydany w 1973 roku.
Odchodząc od hard rocka gitarzysta nagrał płyty: „Blow By Blow” (1975), oraz „Wired” (1976). Obydwa albumy, całkowicie instrumentalne, zmieniły postrzeganie jak powinien brzmieć gitarzysta rockowy i stały się jednymi z najlepiej sprzedających się płyt instrumentalnych wszechczasów.
Muzyka zawsze była największą pasją Jeffa Becka, ale zawsze miał duży sentyment do samochodów, z podrasowanymi silnikami (hot rods). O swoich pasjach mówi: „Lubię pracować w studiu, bo to jest delikatne i pracujesz dla uzyskania dźwięku. Lubię też przesiadywać w garażu, bo bryły stali nie mają z tą delikatnością nic wspólnego. Jest też niebezpiecznie. Nigdy nie zostałem prawie zmiażdżony przez moją gitarę, a nie mogę tego samego powiedzieć o moich Corvettach”.
By promować swój autorski album „Jeff” brytyjski gitarzysta wrócił na trasę latem 2003 roku w ramach, której wystąpił wspólnie z królem bluesa B.B. Kingiem podczas 12. dorocznego B.B. King Music Festival. Oficjalny bootleg „Live at B.B. King Blues Club” został nagrany w jednym w nowojorskich klubów, którego właścicielem jest B.B. i wydany we wrześniu 2003 roku.
Latem 2004 roku Jeff odbył swoją pierwszą od 14 lat trasę po Wielkiej Brytanii. Podczas jednego z koncertów, w Royal Albert Hall w Londynie słynnego gitarzystę wspomogli na scenie nie mniej słynni goście, wśród których znaleźli się: Ronnie Wood, Imogen Heap, oraz Nancy Sorrell.
Cały 2009 rok upłynął Beckowi pod znakiem wielu nowych przedsięwzięć i sukcesów. Na samym początku roku artysta wyruszył w trasę po Australii i Nowej Zelandii, pierwszą po niemal trzydziestu latach. Następnie koncertował w Japonii (goszcząc na dwóch występach Erica Claptona)i odbył tournee po całych Stanach Zjednoczonych, a w czerwcu i lipcu po Europie i Kanadzie.
Pod koniec października 2009 Jeff Beck, Stevie Wonder i Eric Clapton zostali poproszeni o występ, podczas The Rock and Roll Hall of Fame 25th Anniversary Concerts w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Niestety chory Eric Clapton musiał odwołać występ, ale Beck wraz ze swoim zespołem godnie zastąpili go na scenie. Już pierwszego wieczoru Jeff zaskoczył publiczność grając „Superstition” z repertuaru Stevie’go Wondera, a kolejnego wieczoru, grając z gośćmi specjalnymi takimi jak: Sting, Buddy Guy i Billy Gibbons (ZZ Top). Tłum oszalał, a recenzenci byli zachwyceni.
Zwieńczeniem roku ciężkiej pracy był sukces DVD „Live at Ronnie Scott’s” i nominacja do piątej w dorobku artysty nagrody Grammy za utwór „A Day In The Life”.
Bilety:
300 PLN – rząd 1a, 1b
240 PLN – rząd 1-9
180 PLN – rząd 10-23
130 PLN – rząd 25-37
50 PLN – bilet ulgowy (szkolny/studencki) – dostawki
Miejsca sprzedaży:
Kasa Akwarium Plac Defilad 1 (PKiN,VIIp.,pok.718)
Kasa Akwarium będzie czynna od 07 marca 2011 w godz.: wtorek i czwartek: 10:00-16:00, środa 12:00-18:00
Zakup biletów:
www.adamiakjazz.pl
www.ticketpro.pl
www.ebilet.pl
Informacja:
(22) 890 90 90
(22) 620 50 72
www.adamiakjazz.pl
