Elton John był największą gwiazdą popu początku lat 70. jeśli chodzi o ilość sprzedanych płyt i niesłabnącą popularność. Swoje pierwsze kroki w show biznesie stawiał jako wykonawca autorski jednak w niedługim czasie dał się poznać słuchaczom jako twórca który potrafi zrobić pop na miarę Beatlesów, jak i mocne rockowe kawałki. W swojej twórczości sięgał do takich gatunków jak soul, disco, country, jak również ballada popowa czy nawet rock progresywny. Różnorodność jego muzyki w połączeniu z łatwością pisania melodii, dynamiczną charyzmą oraz widowiskowymi występami na scenie uczyniły z niego najpopularniejszego artystę lat 70. W przeciwieństwie do wielu innych gwiazd muzyki pop Elton John zdołał utrzymać się na szczycie co roku trafiając na listę Top 40 począwszy od roku 1970 aż do 1996. W tym okresie zdarzały mu się kryzysy jeśli chodzi o twórczość a także wyniki sprzedaży, ponieważ naraził się krytykom, a także zmagał się z rożnymi nałogami i skandalami. Pomimo to John pozostał wyjątkowo popularnym artystą a wiele jego utworów takich jak „Your Song”, „Rocket Man”, „Goodbye Yellow Brick Road”, oraz „Don`t Let the Sun Go Down on Me” stały się standardami w muzyce pop.

Syn byłego trębacza Królewskich Sił Lotniczych (RAF), John przyszedł na świat jako Reginald Kenneth Dwight w 1947 roku. Dwight rozpoczął grę na pianinie w wieku czterech lat a jako jedenastolatek zdobył stypendium w Królewskiej Akademii Muzycznej (The Royal Academy of Music). Po sześciu latach nauki opuścił szkolne mury z zamiarem zaistnienia w przemyśle muzycznym. W 1961 r. dołączył do swojego pierwszego zespołu Bluesology i dzielił czas miedzy grą w zespole, dawaniem solowych koncertów oraz pracą w charakterze chłopca na posyłki dla wydawnictwa w Londynie. W 1965 r. Bluesology towarzyszył już w trasach koncertowych amerykańskim wykonawcom soul i R&B takim jak Major Lance, Doris Troy i The Bluebells. W 1966 r. Bluesology występowali jako support przed grupą Johna Baldry oraz ruszyli w trasę z występami kabaretowymi po Anglii. Dwight`a bardzo frustrowała apodyktyczność Baldry `ego nad zespołem, więc zaczął poszukiwania nowej grupy, do której mógłby dołączyć. Zanim Dwight odpowiedział na ogłoszenie wytwórni Liberty Records nie powiodło mu się na przesłuchaniach mających wyłonić głównego wokalistę w zespołach King Crimson oraz Gentle Giant. Chociaż przesłuchanie w Liberty Records również nie zakończyło się powodzeniem, w ręce Dwight`a trafiło mnóstwo tekstów autorstwa Berniego Taupina, który również odpowiedział na ogłoszenie. Dwight napisał muzykę do tekstów Taupina i zaczął z nim korespondować drogą pocztową. Zanim spotkali się sześć miesięcy później, Dwight zmienił imię i nazwisko na Elton John.

Pierwszy człon zaczerpnął od imienia saksofonisty Bluesology Eltona Dean`a a drugi od Jonhna Baldry`ego.

W 1968 r. John i Taupin zostali zatrudnieni przez Dicka Jamesa jako autorzy tekstów w stawiającej pierwsze kroki w branży wytwórni DJM. Obaj pracowali w naprawdę szybkim tempie, gdzie Taupin oddawał całe pliki tekstów co kilka tygodni często tworząc piosenkę w przeciągu zaledwie godziny. Wówczas John tworzył muzykę nie zmieniając słów, kończąc niekiedy piosenkę w niecałe pół godziny. W ciągu kolejnych dwóch lat ta para napisała piosenki dla takich wykonawców pop jak Roger Cook i Lulu. W tym samym czasie John nagrywał covery ówczesnych hitów, dla nisko-budżetowych wytwórni i przeznaczonych do sprzedaży w supermarketach. Latem 1968 r. zaczął już nagrywać i wydawać single sygnowane własnym nazwiskiem. Te single były zazwyczaj bardziej rockowe i skierowane do słuchaczy radiowych niż kawałki, które pisał z Taupinem dla innych wokalistów. Nie mniej jednak ani „I`ve Been Loving You Long Time` ani „Lady Samantha” – wczesne single wydane przez Philips nie sprzedały się dobrze. W lipcu 1968 r. Elton John wydal dzięki DJM swój debiutancki album zatytułowany „Empty Sky”, który otrzymał przychylne opinie krytyków co niestety nie przełożyło się na ilość sprzedanych egzemplarzy.

Do współpracy nad swoim drugim albumem John i Taupin zatrudnili producenta Gusa Dudgeona oraz aranżera Paula Buckmastera, który opracował bardzo ambitne partie smyczków do albumu. Wydany przez MCA Uni latem 1970 roku album „Elton John” zaczął się powili sprzedawać na rynku amerykańskim. W sierpniu John zagrał swój pierwszy koncert w legendarnym klubie Troubadour w Los Angeles, występ spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem a także zdobył uznanie Quincy Jonesa i Leona Russella. Przez całą jesień album „Elton John” piął się w górę na listach przebojów dzięki utrzymującemu się w pierwszej dziesiątce Top Ten singlowi „Your Song”. John w krótkim czasie powtórzył sukces koncepcyjnym albumem „Tumbleweed Connection”, wydany pod koniec 1970 r. i często prezentowany w stacjach typu album-oriented radio w Stanach Zjednoczonych, co pomogło mu wspiąć się do Top Ten. Szybkie wypuszczenie na rynek albumu „Tumbleweed Connection” zapoczątkowało pewien schemat częstego wydawania albumów, który John powielał w ciągu swojej kariery. W 1971 r. przed wydaniem pod koniec roku „Madman Across the Water” wydal płytę koncertowa „11-17-70” oraz ścieżkę dźwiękową „Friends”. Chociaż „Madman Across the Water” odniósł sukces to dopiero kolejny album „Honky Chateau” z 1972 r. przyniósł mu status gwiazdy. Nagrany razem z jego koncertowym zespołem (basistą Dee Murrayem, perkusistą Nigelem Ollsonem oraz gitarzystą Davey Johnstonem) i zawierającym hity „Rocket Man” i „Honky Cat” -„Honkey Chateau” został pierwszym albumem Eltona Johna, który dotarł do pierwszego miejsca amerykańskich list przebojów, gdzie utrzymywał się przez pięć tygodni.

Miedzy 1972 a 1976 r. już nie dało się powstrzymać machiny przebojów John i Taupin. „Rocket Man” zapoczątkował czteroletni ciąg 16 hitów w pierwszej 20 list przebojów. Wśród tych 16 kawałków, min. „Crocodile Rock”, „Daniel”, „Bennie and the Jets”, „The Bitch is Back” oraz „Philadelphia Freedom” tylko jeden hit radiowy „Saturday Night`s Alright for Fighting” nie znalazł się w pierwszej dziesiątce listy Top Ten. Album „Honky Chateau” zapoczątkował ciąg siedmiu albumów, które dotarły do pierwszego miejsca: „Don`t Shoot Me I`m Only the Piano Player” (1973), „Goodbye Yellow Brick Road (1973), „Caribou” (1974), „Greatest Hits (1974), „Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy” (1975), „Rock of the Westies (1975) – wszystkie pokryły się platyną. W 1973 r. John założył Rocket, wytwórnię płytową związaną umową dystrybucyjną z MCA, by podpisać kontrakty i wydawać nagrania takich artystów, jak Neil Sedaka czy Kiki Dee. Początkowo, sam John nie należał do stajni wytwórni Rocket, woląc pozostać z MCA za rekordowy kontrakt na osiem milionów dolarów podpisany w 1974 r. Później w 1974 zaśpiewał na singlu Johna Lennona „Whatever Gets You Throught the Night”, którym Lennon utorował sobie wielki powrót. Elton John przekonał Lennona aby towarzyszył mu na scenie na słynnym Madison Square Garden w Święto Dziękczynienia 1974 roku, koncert był ostatnim występem Lennona na żywo. W kolejnym roku „Captain Fantastic” był pierwszym albumem Johna, który wdarł się na amerykańskie listy przebojów od razu zajmując pierwsze miejsce. Po wydaniu albumu John zmienił skład zespołu, w skład którego wchodzili wówczas Johnstone, Quaye, Roger Pope, Ray Cooper oraz basista Kenny Pasarelli. „Rock of the Wasties” był pierwszym albumem nagranym w tym składzie.

Koncerty Johna, podobnie jak jego single i albumy cieszyły się ogromna popularnością w połowie lat 70. Artysta utrzymywał to szybkie tempo do 1976. Wówczas tamtego roku wyznał w wywiadzie dla magazynu Rolling Stone, ze jest biseksualny. Później przyznał, że to wyznanie było w pewnym sensie kompromisem ponieważ obawiał się powiedzieć, że jest homoseksualista. Niektórzy fani źle zareagowali na wiadomość o jego biseksualizmie i grono jego odbiorców skurczyło się pod koniec lat 70. Spadek sprzedaży jego płyt tłumaczy się również przemęczeniem artysty. Po 1976 r. Elton John zdecydowanie ograniczył liczbę występów, ogłaszając koncertowa emeryturę w 1977 r. i zaczął wydawać tylko jeden album rocznie. Po wydaniu podwójnego albumu „Blue Moves” w jego współpracy z Taupinem pojawiły się napięcia i tekściarz zaczął współprace z innymi muzykami. W 1978 John powrócił z albumem „A Single Man” napisanym wespół z Garym Osborneem. Żaden z utworów z albumy nie znalazł się w pierwszej 20 listy przebojów. Tamtego roku John powrócił do występów na żywo ściągając tłumy na koncerty w ramach trasy Live Stiffs (wraz z innymi wykonawcami), a następnie miał comeback solowy podczas tournée w 1979 r. w towarzystwie tylko perkusisty Raya Coopera. Piosenka „Mama Can`t Buy Your Love” nagrana w 1977 r. wraz z producentem gatunku Philly Soul Thomem Bellem przywróciła go do czołówki na listach przebojów w 1979 r., jednak wydany w tym samym roku „Victim of Love” rozczarował jeśli chodzi o sprzedaż.

John wznowił współpracą z Taupinem przy okazji pracy nad „21 at 33” w 1980 r., który to album zawierał singiel z pierwszej dziesiątki listy przebojów „Little Jeannie”. Przez kolejne trzy lata jego koncerty nadal cieszyły się popularnością, ale jego single nie trafiały do pierwszej dziesiątki Top Ten, chociaż znalazły się w notowaniu Top 40. W 1981 r. związał się z wytwórnią Geffen Records a jego drugi dla niej album „Jump Up” zdobył status złotej płyty dzięki kawałkom „Blue Eyes” i „Empty Garden (Hey Hey Johnny)” nagranemu w hołdzie dla Johna Lennona. Ale dopiero „Too Low for Zero” z 1983 roku zapoczątkowało pasmo sukcesów jego singli na czele z przebojem MTV „I`m Still Standing” i singlem numer jeden „I Guess That`s Why They Can Call It the Blues”. Przez cale lata 80. albumy Johna pokrywały się złotem i zawsze zawierały choćby jeden hit, który trafił na listę Top 40. W pierwszej dziesiątce znalazły się takie numery jak „Sad Songs ( Say So Much)” (1984), „Nikita” (1986), „Candle in the Wind” (1987) oraz „I Don`t Want to Go on with You Like That” (1988). Podczas gdy jego kariera muzyczna kwitła, niezbyt dobrze działo się w jego życiu prywatnym. Od polowy lat 70. In na początku lat 80. miał poważne problemy z uzależnieniem od narkotyków i alkoholu. W 1984 r. zaskoczył wszystkich żeniąc się z inżynier dźwięku Renate Blauel, małżeństwo przetrwało cztery lata.

Po rekordowym cyklu pięciu koncertów w Madison Square w 1988 roku Elton John wystawił na aukcje swoje wszystkie kostiumy sceniczne, tysiące pamiątek oraz okazałą kolekcję płyt na Sotheby`s. Aukcja była symbolicznym przełomem. Przez kolejne dwa lata John walczył z uzależnieniem od narkotyków i bulimią. W 1991 r. jego nałóg był już przeszłością, a w kolejnym roku założył Elton John AIDS Foundation, fundacje w walce AIDS. Zapowiedział również, że będzie przekazywał wszystkie zyski z tantiem ze sprzedaży singli na rzecz badań nad AIDS.

W 1992 r. John ponownie wrócił do intensywnej pracy w studio tym razem nad albumem „The One”. Dochodząc do 8. miejsca amerykańskiej listy przebojów i osiągając status podwójnej platyny album był największym sukcesem Johna od czasów „Blue Moves” i stanowił się swego rodzaju odrodzenie Eltona Johna. John i Taupin podpisali w 1992 r. kolejny rekordowy kontrakt z wytwórnia Warner /Chappell Music opiewający na sumę ok. 39 milionów dolarów. W 1994 r. John współpracował z autorem tekstów Timem Ricem nad piosenkami do filmu animowanego Disneya „Król Lew”. Jednym z owoców ich współpracy była piosenka „Can You Feel the Love Tonight”, który zdobył nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej za najlepszą piosenkę oryginalną, jak również nagrodę Grammy za najlepsze męskie wykonanie pop. Album Johna „Made in England” z 1995 roku był kontynuacją jego wielkiego powrotu trafiając na miejsce trzecie listy przebojów w Wielkiej Brytanii i na trzynaste w Stanach Zjednoczonych, album zdobył platynowa płytę. Kolejny album „The Big Picture” z 1997 r. zawierał podobne świetnie zaaranżowane kompozycje pop, które trafiły do pierwszej dziesiątki listy przebojów, album zawierał przebój „Something About the Way You Look Tonight”. Jednakże sukces tej piosenki przyćmiło „Candle in the Wind” ponownie nagrane w hołdzie zmarłej księżnej Dianie, która była przyjaciółką Johna (pierwotnie był to pean na część Marilyn Monroe). Piosenka, z tekstem przerobionym przez Taupina miała być stroną B singla „Something About the Way You Look Tonight”.

Piosenka po raz pierwszy została wykonana podczas uroczystości pogrzebowych księżnej a dochód ze sprzedaży zasilił ulubione organizacje charytatywne Diany. „Candle in the Wind 1997” został najszybciej sprzedającym się hitem wszechczasów zarówno w Wielkiej Brytanii jak i Stanach Zjednoczonych, debiutując na pierwszym miejscu po obu stronach Atlantyku. W pierwszym tygodniu sprzedaży w samych Stanach sprzedano ponad trzy miliony egzemplarzy. Utrzymując się przez 14 tygodni na samym szczycie piosenka okazała się największym sukcesem Johna w karierze.

Przy swoim kolejnym projekcje John ponownie podjął współpracę z Timem Ricem z którym pracował przy muzyce do filmu „Król Lew”. Napisali piosenki do musicalowej adaptacji „Aidy” na Broadwayu. Efektem ich pracy był album wydany w 1999 r., na którym gościły ówczesne gwiazdy muzyki pop i który zdobył status złotej płyty pod koniec roku. U schyłku 2000 r. zagrał koncert ze swoimi największymi przebojami na Madison Square Garden dla telewizji CBS. Album „One Night Only” z nagraniami z tego występu został wydany krotko przed emisją. Wydany w 2001 r. „Songs from the West Coast” było powrotem Johna do formy, po raz pierwszy od lat 80. zyskał uznanie krytyków. Niemniej jednak, dopiero za sprawą wydanego w 2004 r. albumu „Peachtree Road” udało mu się powielić ten sukces pod względem komercyjnym.

W 2005 r. Elton John wstąpił w związek partnerski z Davidem Furnishem. W kolejnym roku, John wraz z Taupin`em wydali „The Captain & the Kid” – kontynuację albumu „Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy” z 1975 r. Wydaniem płyty „Rocket Man – The Definitive Hits, Elton John odnotował ważną dla siebie rocznicę 60. urodzin, które obchodził przy okazji pobicia własnego niezrównanego rekordu 60. występów w legendarnej hali Madison Square Garden w Nowym Jorku. Żaden inny wykonawca nawet nie zbliżył się do tego rekordu.

W 2010 r. John wyruszył w trasę z Billym Joelem, Rayem Cooperem i ze swoim zespołem. Nagrał też nowy album studyjny „The Union” we współpracy z od dawna podziwianym przez siebie Leonem Russelem, Berniem Taupinem, który wyprodukował T-Bone Burnett. Album okazał się międzynarodowym sukcesem i doprowadził do wspólnej trasy Eltona Johna i Leona Russella po Stanach Zjednoczonych. Wraz z premierą nowego spektaklu Million Dollar Piano w Caesars Palace w Las Vegas oraz kolejnymi międzynarodowymi trasami, Elton John nadal wykonuje swój niesamowity katalog piosenek na całym świecie.

Elton John

Ergo Arena

Placu Dwóch Miast 1, 80-344 GDAŃSK/SOPOT

Polska