foto: mat. pras.
Czy pięcioletnia przerwa między płytami to długo? Artyści, zwłaszcza weterani, na ogół utrzymują, że nie. Bo najpierw pojechali w trasę, potem zrobili sobie krótkie wakacje, następnie wrócili na trasę i jakoś tak zeszło. Raczej nie garną się do tego, by przyznać, że przez 30 lat wystrzelali się z pomysłów i potrzebują czasu, by zebrać nowe. Tymczasem Jerry Cantrell mówił wprost, że wydłużony proces prac nad „Rainier Fog” wynikał z potrzeby napisania materiału „zgodnego ze standardami Alice In Chains”.
Nawet w czasach Layne’a Staleya to właśnie Cantrell był sercem Alice i to on stanowił o jakości grupy. Na nowej płycie potwierdził, że wybierając Williama DuValla na następcę Layne’a, podjął prawdopodobnie najlepszą z możliwych decyzję.
Po 12 latach czas przestać traktować DuValla jako „tego nowego gościa”. Wokalista osadził się w na dobre w składzie Alice In Chains i na trzeciej płycie wreszcie wyrósł na równoprawnego partnera dla Jerry’ego Cantrella. Może czasem zdarza mu się „polecieć” Staleyem (najwyraźniej słychać to w „Red Giant”), jednak skupia się głównie na dopisywaniu własnych rozdziałów do historii grupy z Seattle. Na „Rainier Fog” znalazł się pierwszy samodzielnie skomponowany i napisany utwór Williama w Alice In Chains, czyli „So Far Under”.
„Rainier Fog” przynosi zdecydowanie więcej harmonii wokalnych aniżeli poprzednie płyty reaktywowanej Alicji. Jest też od nich nieco… pogodniejsza? Fakt, to określenie może zabrzmieć kuriozalnie w kontekście zespołu Cantrella, ale jest w pełni zasadne, bowiem na nowym krążku obok posępnych numerów znalazło się także miejsce dla kilku pozytywnych fragmentów. Druga połowa tytułowego utworu przynosi nośny dwugłos DuValla i Cantrella, częściowo akustyczne „Fly” i „Maybe” przywodzą na myśl „Voices” z „The Devil Put Dinosaurs Here”. Do tego jest jeszcze rozpędzony, hardrockowy „Never Fade”, który kwartet zadedykował Chrisowi Cornellowi. Alice In Chains nie brzmieli tak przyjaźnie od epki „Jar of Flies” sprzed 25 lat.
Jest lepiej niż poprzednio
Cantrell od lat podkreśla, że mityczny grunge to właściwie nie do końca wiadomo co, a on sam po prostu gra metal. „Rainier Fog” nie jest w tym przypadku wyjątkiem. W „Red Giant”,”Drone” czy „So Far Under” Jerry chętnie kłania się riffowej szkole Tony’ego Iommiego. Z kolei masywny, ale rwany riff z otwierającego płytę „The One You Know” można porównać do przemarszu gigantów, którzy niszczą wszystko na swojej drodze. Ciężar i depresyjny klimat od zawsze są wizytówką Alice In Chains i „Rainier Fog” absolutnie niczego w tej sytuacji nie zmienia.
Mało który zespół mający równie długi staż może się pochwalić tak równą dyskografią. Nawet jeśli poprzedniczka „Rainier Fog” nieco odstawała od wspomnianych na początku „standardów Alice In Chains”, było to spowodowana niepotrzebnym rozwleczeniem materiału do blisko 70 minut. Nowy album wypada na tym tle znacznie lepiej, zamykając się w niespełna godzinie. „Rainier Fog” to krążek pod każdym względem lepszy „The Devil Put Dinosaurs Here”, jednak nie tak dobry jak imponujące „Black Gives Way To Blue”, które prawdopodobnie na zawsze pozostanie szczytowym osiągnięciem „nowego” Alice In Chains.
Maciek Kancerek
Ocena: 4,5/5
Tracklista:
1. The One You Know
2. Rainier Fog
3. Red Giant
4. Fly
5. Drone
6. Deaf Ears Blind Eyes
7. Maybe
8. So Far Under
9. Never Fade
10. All I Am
