Dowodzona przez Jarvisa Cockera formacja Pulp to jeden z najważniejszych zespołów w historii muzyki Wysp Brytyjskich. W trakcie swojej ponad trzydziestoletniej kariery sprzedali dziesiątki milionów płyt, ich utwory takie jak „Common People” stały się dla wielu hymnami generacji, a dwukrotne występy w roli headlinera Glastonbury zapisały się jako najbardziej pamiętne momenty tego festiwalu.
Zespół już na początku kariery zaskakiwał swoim własnym stylem i wielowątkowością inspiracji. To zwróciło na nich uwagę legendarnego Johna Peela oraz, dzięki udziałowi w The Peel Sessions, także szerszej publiczności. W 1983 zespół zadebiutował wydawnictwem „It”, następny album „Freaks” został wydany w roku 1987, ale popularność nadeszła dopiero z czwartym studyjnym albumem „His ‘n’ Hers” z 1994 roku. Płyta zaszła wysoko na UK Album Chart, otrzymała też nominacje do Mercury Music Prize. Sukces grupy nałożył się na falę popularności nowej brytyjskiej muzyki gitarowej nazwanej britpopem. Pulp szybko zostali wpisani na listę czołowych formacji tego nurtu wraz z takimi zespołami jak Oasis, Blur czy Suede.
Ważnym momentem kariery Pulp było wydanie singla „Common People”, który w 1995 trafił na drugie miejsce brytyjskiej listy przebojów. Tekst poruszający temat statusu społecznego zdecydowanie wyróżniał się od klasycznych rockowych wątków miłosnych i pokazał Jarvisa Cockera i Pulp w innym świetle. Dobrą passę kontynuował album „Different Class”, który nie dość że trafił na pierwsze miejsce UK Album Chart to zdobył także Merkury Music Prize i przyniósł kolejne przeboje grupy, w tym „Sorted for E’s & Wizz” i „Disco 2000”.
Sukces grupy oprócz sławy niósł za sobą także pułapki, od potyczek z brukowcami przez uzależnienia i zmiany składu. To wpłynęło też na klimat kolejnego wydawnictwa pt. „This Is Hardcore”, mroczniejszego od poprzednich albumów pod względem warstwy lirycznej i muzycznej, ale nie wpłynęło na odbiór twórczości grupy – to kolejna płyta, która znalazła się na pierwszym miejscu listy sprzedaży. Ostatni album grupy zatytułowany „We Love Life” wyszedł w roku 2001, a w 2003 roku zespół zawiesił działalność. Członkowie grupy skupili się na swoich solowych projektach. a także na produkcji nagrań dla innych artystów.
Dzięki talentowi i charakterowi przez lata kariery Pulp wypracował sobie ważne miejsce na brytyjskiej scenie muzycznej jako zespół, który z dystansem do siebie i świata żongluje konwencjami, stylami i tematami, krytycznie oceniając otaczającą rzeczywistość. Coś, co w pierwszym momencie mogło wydawać się przystępną muzyką pop, tak naprawdę było przemyślaną i świetnie zbudowaną wielowymiarową konstrukcją. Dzięki temu grupa tworzyła coś innego niż wszyscy. Swoje motto Pulp zawarli na okładce „Different Class”: „Prosimy, zrozumcie. Nie chcemy żadnych problemów. Chcemy tylko mieć prawo do bycia innymi. To wszystko.”
Mimo kolejnych zespołów, które starały się bez sukcesu wypełnić lukę po Pulp, brytyjska publiczność (a wraz z nią fani na całym świecie) zawsze czekała na powrót grupy. Pod koniec 2010 roku Jarvis Cocker ogłosił tryumfalny powrót Pulp, a dziś my mamy przyjemność ogłosić ich występ na dziesiątej edycji Open’er Festival.
The Streets
I’m packing up my desk
Put it into boxes
Knock out the lights
Lock the locks and leave
śpiewa Mike Skinner na świeżo wydanym i ostatnim zarazem albumie. To rzadkość na rynku muzycznym – mało który z muzyków nagrywa swój ostatni album – a nie album, który okaże się ostatnim. Jakiś czas temu brytyjski raper postanowił płytą „Computers And Blues” pożegnać się z fanami. Zamierza skoncentrować się na produkcji filmów. Piąty i ostatni album The Streets to wciąż gorzkie teksty, czasem z humorystycznym zabarwieniem oraz mieszanka na wskroś brytyjskiego hip-hopu, elektroniki, czasem rockowych brzmień i popowego wdzięku.
Mike Skinner często określany jest jako głos młodego pokolenia. W 2002 pojawił się na scenie brytyjskiej muzycznej i niemal od razu dostał nominację do Mercury Music Prize i Brit Awards oraz uznanie krytyków i publiczności. To był dopiero początek rollercoastera, zespół z Wielkiej Brytanii szybko zdobył sławę na świecie, osiągnął szczyty list muzycznych, a jego albumy otrzymały wielokrotny status platynowej płyty na całym świecie.
Po dwóch latach Skinner powrócił z płytą „A Grand Don’t Come For Free” z gościnnym udziałem przyjaciół, którzy właśnie wpadli do domu muzyka w drodze z pubu. Album oceniono jako godnego następcę „Original Pirate Material”. Trzeci album w dorobku The Streets, „The Hardest Way To Make Easy Living”, ukazał się w roku 2006. W 2008 roku wychodzi album „Everything Is Borrowed”, z niezapomnianymi singlami „Everything Is Borrowed” oraz „The Escapist”.
Patrząc na dorobek artystyczny The Streets, przypominając sobie ich koncerty, a przede wszystkim słuchając ich ostatniej płyty, ma się wrażenie, że mogliby jeszcze długo z powodzeniem grać, zapowiadają jednak stanowczo, że to ich ostatni album i ostatnia trasa koncertowa. Nie wolno więc tego przegapić.
The Wombats
The Wombats to trio z Liverpoolu grające przede wszystkim indie rock. W skład zespołu wchodzą: wokalista Matthew Murphy, gitarzysta Tord Overland-Knudsen i perkusista Dan Haggis. Ich debiutancki album z 2007 roku “Guide To Love, Loss And Desperation” osiągnął ponad trzysta tysięcy sprzedanych egzemplarzy i pokrył się platyną, a zawierający się na nim utwór „Let’s Dance To Joy Division” otrzymał nagrodę NME w 2008 roku w kategorii Best Dancefloor Filler. Dwuletnia trasa koncertowa zgromadziła ponad milionową publiczność, a zespół był pierwszą grupą bez kontraktu, która wyprzedała bilety na koncert w Carling Acadamy Liverpool.
Trzynaście utworów znajdujących się na debiutanckim krążku wzbudziło spore zainteresowanie po obu stronach oceanu – i to zarówno wśród słuchaczy, jak i w oczach krytyki. Artyści znani są ze swojej dużej aktywności koncertowej. Nie ograniczają się jedynie do Wielkiej Brytanii, zawędrowali do bardziej egzotycznych miejsc.
We wrześniu 2010 roku zespół ogłosił, że są blisko zakończenia zbierania materiału na swój drugi album. Powstał on we współpracy z Richem Costeyem (Muse, Interpol, Franz Ferdinand), Jacknifem Lee (U2, Snow Patrol, REM) oraz Erickiem Valentine (Queens of the Stone Age). Premiera płyty przewidziana jest na 11 kwietnia bieżącego roku. Znane są już single z nowej płyty „Tokyo (Vampires & Wolves)” i „Jump into The Fog” oraz „Anti-D”.
Paolo Nutini
Paolo Nutini to szkocki wokalista, który z sukcesem zadebiutował w 2006 roku albumem „These Streets”. Płyta dotarła na trzecie miejsce UK Album Chart pokrywając się poczwórną platyną i pozostając na liście przez rekordową liczbę 196 tygodni. Jego kolejny album pt. „Sunny Side Up” w pierwszym tygodniu sprzedaży trafił na szczyt listy, powtarzając sukces czterokrotnej platyny. Z płyt pochodzą takie przeboje jak „Last Request”, „Candy”, „New Shoes”, czy „Pencil Full of Lead”.
Muzyka Nutiniego bardziej kojarzy się ze słoneczną Toskanią, z której pochodzi jego ojciec, niż szkockim Paisley, w którym urodził się Paolo. Spotkanie tradycji południowej i wyspiarskiego zamiłowania do melodii w twórczości młodego muzyka, sprawdziło się znakomicie zyskując zwolenników na całym świecie. Dzięki swojej pozytywnej muzyce z pogranicza folku i soulu, Paolo szybko trafił na sceny takich festiwali jak Glastonbury, The Montreux Jazz Festival, Oxegen, Coachella oraz T In The Park, a także zagrał niezliczoną ilość koncertów na wszystkich kontynentach. Obecnie Paolo pracuje nad kolejnym albumem, a efekty zapewne usłyszymy podczas jego występu na Open’erze.
***
Przy okazji informujemy, że od piątku od godziny 11.00, przez tydzień na naszej stronie www.opener.pl, dostępny będzie streaming koncertu Skunk Anansie – rewelacyjny, żywiołowy i wspominany jako jeden z najlepszych koncertów ubiegłorocznego Open’era.
