Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators – „World On Fire”

Przewidywalne i wtórne do bólu. I dobrze.

2014.09.15

Slash ft. Myles Kennedy & The Conspirators – „World On Fire”

Share
Tweet

W wywiadach promujących „World On Fire” Slash podkreśla, by nie traktować nowego albumu jako jego solowy materiał, ale jako krążek pełnoprawnego zespołu Slash featuring Myles Kennedy & The Conspirators. Nazwa przydługa, ale za to dobrze koresponduje z… długością samej płyty. Na „World On Fire” znajdziemy 17 utworów dających łącznie 77 minut muzyki. I to niestety jest wada, bowiem muzycy nie potrafią skupić uwagi słuchacza na tak długi czas. Swego czasu Kazik w ramach walki z piractwem postanowił wypychać płyty muzyką po brzegi. Po to, by piraci nie mogli „dorzucać” do nich bonusów. Efekt był podobny jak tutaj – materiał z potencjałem na najwyższą ocenę stopniowo się rozmywa i traci siłę rażenia.

W przypadku „World On Fire” po części jest to wina Mylesa Kennedy`ego, wokalisty, który przy pierwszym kontakcie robi piorunujące wrażenie, po chwili zaczyna jednak drażnić, a po godzinie budzi wręcz agresję. O ile na żywo jego maniera specjalnie to nie przeszkadza, ponieważ można skupić uwagę na wielu innych aspektach koncertu, włącznie z oświetleniem obiektu, o tyle kiedy słucha się płyty, ten „kozi” głos sprawia, że do głowy zaczynają przychodzić brzydkie myśli i brutalne myśli. Czepianie się kolesia, który jest na scenie od dwóch dekad nie ma sensu, ale z drugiej strony nikt wcześniej nie serwował jego talentu w takiej dawce (choć Alter Bridge na dwóch ostatnich płytach niebezpiecznie zbliżyli się do przesady). Oddajmy jednak wokaliście, że ułożył znakomite, zróżnicowane partie wokalne. Tutaj zaśpiewa delikatnie, tam krzyknie, trochę poskanduje i gdyby jeszcze miał w głosie więcej mocy, byłoby super. A tak całą siłę nowych piosenek usłyszymy dopiero na koncertach, gdzie Mylesowi wtórować będzie publiczność.

Kennedy swoją drogą, ale przecież mamy do czynienia z dość jednorodną i spójną muzyką. Formuła piosenkowego hard rocka ze śladowymi ilościami southernu, country, z paroma jazzującymi zagrywkami (świetny wyluzowany instrumental „Safari Inn”), ma swoje ograniczenia. Sam Slash nie pokazuje tutaj niczego, czego nie słyszelibyśmy w jego wykonaniu na przestrzeni ostatnich 30 lat. I tak „World On Fire” odnalazłoby się na debiutanckiej płycie Guns N` Roses, „30 Years To Life” wjeżdża niczym „Paradise City”, by potem rozpędzić się do galopady, którą znamy choćby z płyt Velvet Revolver. „Beneath The Savage Sun” – poza przebojowym refrenem – brzmi jak zaginiona piosenka Snakepitu. Przewidywalne to i wtórne do bólu, a przykłady można mnożyć bez końca. I dobrze, bo choć innowacji tutaj nie uświadczymy, to już energii i szczerej radości mamy mnóstwo. Muzycy czerpią nie tylko z twórczości Slasha, ale i całej hardrockowej tradycji, której zarośnięty muzyk jest przecież istotną częścią. Gitarzysta nie traci nic ze swojego feelingu – wciąż ma mocarną łapę do riffów, wciąż czaruje solówkami – tymi delikatnymi (fenomenalna partia wyłaniająca się po drugim refrenie „Bent Fo Fly”) oraz ognistymi, pędzącymi na złamanie karku (utwór tytułowy, „30 Years To Life” i wiele, wiele innych). Zawsze świetnie odnajdywał się w zespołowej formule, nigdy nie dominował, nie przytłaczał swoją wirtuozerią, ale jednocześnie sprawiał wrażenie artysty kontrolującego każdy kawałek, który nagrał. Nic się w tej materii nie zmieniło.

Wracając do początkowej myśli – ze względu na swoją długość „World On Fire” miejscami się rozłazi. Nie znajdziecie na tej płycie utworów ewidentnie złych, co najwyżej przeciętne i nie zapadające w pamięć. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że do koncertów promujących album Slash featuring Myles Kennedy & The Conspirators (ta nazwa zrobi furorę w znanych z amerykańskich szkół konkursach literowania) muzycy wybiorą te najciekawsze fragmenty krążka. Sprawdzimy to 20 listopada. Do zobaczenia w Krakowie.