Marilyn Manson – „The Pale Emperor”

Dług spłacony.

2015.03.16

Share
Tweet

Zachodni krytycy byli zgodni co do jednego – Marilyn Manson nie wyda już nigdy płyty na poziomie, na który wzniósł się w pierwszych latach twórczości. Nie oznacza to jednak, że „The Pale Emperor” to płyta słaba lub nieistotna w twórczości artysty i jego zespołu. Najnowszy album Briana Hugh Warnera brzmi tak, jakby muzyk zrzucił ogromny ciężar i nareszcie mógł sobie pozwolić na to, by w pełni realizować się poprzez swoją twórczość.

Mansonowi nie można odmówić inteligencji i każdy kto śledzi jego twórczość od wydania „Portrait Of An American Family” zauważy z jaką konsekwencją budowany był wizerunek gwiazdora. Problemem było jednak to, że niewielu zrozumiało przekaz zawarty w image`u i tekstach zespołu.

Określenie „antychryst”, którego Warner używał w stosunku do siebie nie miało na celu uderzenia w wartości chrześcijańskie. Chodziło bardziej o to, że tak, jak Chrystus był figurą miłości, tak Manson ogniskował w sobie wszelkie negatywne odczucia społeczeństwa. Niczym Jezus, Warner chciał ponieść dobrowolną ofiarę. Postanowił stać się ofiarą show-biznesu i tendencji ludzi do atakowania wszystkiego, co uważają za dziwne i niezrozumiałe. W ten sposób realizował swoją misję nauczyciela narodu i apostoła odrzuconych.

Marilyn Manson to świetny obserwator amerykańskiej mentalności i zachodnich mediów. Doskonale przewidział, że wszystko co powie, zostanie spłycone i zniekształcone. Na debiutanckim albumie śpiewa o kapeluszu, który go nosi (genialny „Dope Hat”). Już w momencie stworzenia pseudonimu z imion dwóch ikon popkultury, Charlesa Mansona i Marilyn Monroe, w dużym stopniu stracił kontrolę nad swoim wizerunkiem. Z drugiej strony wszystko działo się zgodnie z jego planem. Atmosferę skandalu obyczajowego podsycał teledyskami, w których apogeum osiągnął przy okazji bardzo drastycznego klipu do tytułowego utworu z płyty „Born Villain”.

Trzy lata po jego premierze Manson pokazuje się jako znacznie dojrzalszy i bardziej niezależny artysta. „The Pale Emperor” ujawnia bluesowe inspiracje i zawiera więcej ballad niż ciężkich rockowych utworów. Brian Warner po przełamaniu wszelkich barier społecznych nie musi już szokować i nareszcie może eksponować teksty utworów, które zawsze stały u niego na wyższym poziomie niż muzyka. Ta pełni rolę służebną. Jest prosta, rytmiczna, często ograniczona do basu i perkusji lub powtarzalnego rock`n`rollowego riffu. Teksty świetnie rozwijają wątki przewijające się na poprzednich albumach. W utworze „Killing Strangers” po raz kolejny wytyka ludziom niechęć do obcości. Na „Fated, Faithful, Fatal” śpiewa o sytuacji artystycznej, w jakiej się znalazł, o tym jak wiele kosztowało go bycie jedną z najbardziej kontrowersyjnych gwiazd rocka ostatnich dwóch dekad („I Feel Stoned and Alone Like a Heretic, Ready to Meet my Maker”). Balladowe fragmenty „TPE” przypominają utwór „Man That You Fear” jeszcze z czasów „Antichrist superstar”.

Na wyróżnienie zdecydowanie zasługują utwory „Third Day of a Seven Day Binge” oraz „Cupid Carries a Gun”. Są mocne lirycznie, chwytliwe i jednocześnie mają w sobie pewien rodzaj nonszalancji, której nie było na poprzednich albumach artysty.

Wygląda na to, że Marilyn Manson postanowił przejść na rockową emeryturę i ostre, punkowe brzmienie z czasów „Holy Wood” wkrótce całkowicie zniknie z jego twórczości. Nareszcie znalazł się w komfortowej sytuacji, w której nie musi krzyczeć i może ubrać swój artyzm w dowolny kostium. Spłacił swój dług wobec znienawidzonej przez niego popkultury i może przyjąć rolę barda, do której najwyraźniej czuje się stworzony.