Małolat – „Więcej”

Raport z życia 30-latka.

2015.04.22

Share
Tweet

Jak opisać to, co działo się w twoim życiu przez ostatnie pięć, a może nawet dziesięć lat? Najlepiej w dużym kontraście: kiedyś rozbijałeś się z wódką po osiedlach i przepuszczałeś tysiące w klubach, dzisiaj spotykasz się ze znajomymi po domach, wspólnie gotujecie i rozmawiacie o dzieciach albo hipotece. „Kiedyś wróciłbym pijany rano / Wszedł po cichu, bo starzy za ścianą / Teraz częściej wstaję rano / Piję kawę z mojej córki mamą”, to wersy z „W świecie, w którym”. Oczywiście, Małolat nie prowadzi już tego życia na krawędzi, które przed dekadą zakończyło się pobytem w więzieniu. Ktoś powie, że jego codzienność stała się nudniejsza i mniej spektakularna. Inny nazwie to dorosłością. Dla słuchacza najistotniejsze jest, że gdy młodszy Kapliński wchodzi do kabiny, wersy wprost uginają się od emocji, a dramatyzm posunięty jest nieraz do takiego stopnia, jakby raper znów „wkurwiał się” z powodu „przestępczych myśli”.

Wynika to może z faktu, że wbrew temu, co napisałem wyżej, nie wszystko jest tu tak czarno-białe. Jasne, są tu kawałki niemalże symetryczne, jak np. hedonistyczne „Więcej” i ascetyczne „Co mi z tego”. Tyle że to ramy, między którymi rozgrywa się wszystko to, co na tej płycie najciekawsze. Jedni rówieśnicy są wciąż mentalnie dziećmi, inni, chociaż ułożyli sobie życie, jedną nogą zostali w czasach beztroski. Te demony dopadają też samego gospodarza. „Idę na barykady, zmory w głowie mają sabat / Nie widzę nic co dobre, jak dzieciaki po dragach”, nawija we „Wszystko, żeby przeżyć”, a w „12 lat” dodaje: „Znów się upiłem, męczyłem kaca / Czasem dosłownie jestem Małolat / Odpowiedzialność mnie przytłacza / I mięknę, kiedy ona >> tata << woła”.

„Więcej” kipi od podobnych deklaracji i Małolat robi naprawdę dużo, by te myśli o dorosłości brzmiały odpowiednio ekspresyjnie. Gdzie może, wyraziście podbija końcówki wersów, podnosi głos, dobitnie dzieli linijki na mniejsze frazy. Słychać, że pisał ten materiał z myślą o koncertach. I o ile nie mam wątpliwości, że na żywo będzie to hulało, o tyle wersje studyjne sprawiają wrażenie, jakby gospodarz uczepił się jednej techniki przekazywania emocji i eksploatuje ją do cna. A bity są wybredne – jedne wchodzą w dialog i dobrze kleją się z takim rymowaniem („Brudna robota”, „Więcej”), pozostałe domagają się, by dopaść je z większą finezją („12 lat”, „Nie wystarczy mi”).

Na „Więcej” chciałoby się wszechstronniejszego warsztatu, szczególnie że muzycznie dzieje się tu naprawdę dużo. Powiedzieć, że Małolat poszedł w newschool, to nie tylko nie powiedzieć za wiele, ale nawet trochę skłamać. W porządku, są tu numery, które leżą blisko trapu. W „Brudnej robocie” i tytułowym nagraniu hi-haty syczą, bas dudni, a melodie są tyleż proste, co skuteczne. Zgadzam się też, że zaproszeni do współpracy producenci wiedzą, jak wykręcić z syntezatorów szerokie, rozmyte tło, by następnie stoczyć na słuchacza lawinę bębnów („Dobrze żyć”, „Co mi z tego”). Tyle że takie chwyty to domena przede wszystkim Eraefiego. W nieco inną stronę idzie Dubsknit, drugi z bitmejkerów, któremu powierzono dużą część muzyki na „Więcej”. „Barok” to rzecz wyjęta wprost z „Muzyki rozrywkowej” – tekst to jedno, ale nie zdziwiłbym się, gdyby okazało się, że w podkładzie maczał palce Szogun. Co innego „Nieodwracalne”, gdzie z sunącego wolno, miarowego podkładu co rusz wychyla się piękny, żywy klang basu. W wygrywanym na clapach, potężnym „Niepokoju” najciekawsze rzeczy dzieją się na drugim planie. Tam post-rockowy klimat klaruje się na spięciach krótkich wokalnych próbek. Moim faworytem jest jednak doskonałe „Wszystko, żeby przeżyć”, gdzie ogłuszające, tępe bębny po nowojorsku kroczą pod rękę z ciężkimi fortepianowymi partiami.

Nieźle nawinięty, równy, nabuzowany emocjami album ze świetną warstwą muzyczną? Tak, na „Więcej” warto było czekać.