Skowyt – „Corrida”

Taki radykalizm normalności.

2015.07.01

Share
Tweet

Mówią o sobie „dzieci transformacji”. I faktycznie coś w tym jest. Skutecznie wypełniają lukę między pokoleniem styropianu, Dezertera (od którego wszystko się zaczęło dla…), a dzieciakami milenium i pustego selfie. Mają fantastyczne wspomnienia z lat 90. i są kompletnie rozczarowani współczesną odmianą popkultury. Więcej, oni nic w niej nie znajdują dla siebie. Rzygają telewizyjnymi talent shows i plują jadem na teksty o niczym. Mają przesrane u skinów i ponoć u części środowiska punkowego. Są dumnym posiadaczem zakazu wstępu do najsłynniejszej rockowej sieci restauracji i mają na koncie zerwane w trakcie koncerty. Są aż tak źli? Oczywiście, że nie. To całkiem fajne chłopaki przecież.

Skowytowi po prostu o coś chodzi. Nie do końca wyjaśnia to otwierający płytę numer „Rób rewolucję”, chyba znacznie lepiej credo zespołu oddaje „Boje się ciebie Polsko” czy „Tylko na tyle cię stać!”. A jeśli komuś brakuje dosadności i mówienia wprost, to koniecznie niech sprawdzi „La Puta Grande”. „Playboya” pewnie znacie. Ta czy inna rozgłośnia radiowa chętnie to gra. Ale to zmyła. Ściema – taki singiel mówi o płycie tyle co nic. Bo płyta daleka jest od klimatu miłych (mi) wspomnień z lat 90. – lenarów, plecaków kostek, zakładania czapek, „Psów” w kinach, Drużyny A, pierwszych kontaktów seksualnych i punkowej inicjacji… Przy okazji „Playboy” to świetny autoretrospektywny numer.

Teksty są chyba najmocniejszą stroną „Corridy”. Bardzo trzeźwe i szczere. Taki radykalizm normalności, dość nam wszystkim potrzebny. Brakuje mi czasem podobnej radykalności w brzmieniu. Czyli przysłowiowego pierdolnięcia. Albo takiego transu jak w „Bez kontroli”. A płyta i tak pewnie okaże się za ostra dla większości stacji. Szkoda.