Macy Gray – „The Way”

Najsympatyczniejsza kapitulacja świata.

2014.10.12

Share
Tweet

To co dzieje się z karierą Macy Gray, jest przykre do obserwowania. Smutno bowiem patrzy się na sukcesywnie malejące liczby – o ile wydanego w 1999 roku debiutu sprzedano w Stanach trzy miliony, tak późniejszy o 11 lat „Sellout” zatrzymał się na 100 tysiącach. O płytach z coverami nie ma co mówić, bo we dwie nie dały nawet tyle. Wydaje się więc, że „The Way” jest dla artystki ostatnią szansą na odbicie się od komercyjnego dna.

Jak Gray ją wykorzystuje? Cholernie asekuracyjnie. Może to i lepiej – zwłaszcza po desperackim eklektyzmie, którym kłuła w ucho interpretując cudzy dorobek, ale grono inspiracji wydaje się być zawężone nawet w porównaniu do „Sellout”. Mamy zatem blues, z czasem coraz bliższy country. Mamy funk skręcający w disco. I soul rozcieńczany do postaci popowej.

Piosenki na szczęście się bronią, zwłaszcza nieatakowane. Kupuję prostą emocjonalność „First Time”, ze smyczkami, gitarą akustyczną, partią organową i ładnymi chórkami. Od razu nucę pod nosem „Hands”, które ma coś z „Freedom” George’a Michaela, coś z „Get Lucky” Daft Punk, acz najwięcej oczywiście z „Love Rollercoaster” Ohio Players. Sparowany z wiolonczelą tętent perkusyjny w „Stoned”, przestery w „Bang Bang”, ciężar basu i motyw „zawołanie i odpowiedź” w „Me With You” – wszystko to miłe, szczególnie jeśli towarzyszy mi mimochodem i kiedy nie zmusza do zastanowienia na jakich sentymentach gra.

„The Way” to album, który wydaje się efektowny, z tym że traci, jeżeli zastanowić się czy za singlem kryje się coś więcej niż chwytliwy refren, szukać u Gray własnej drogi wydeptanej pośród tego całego retro. Jeżeli przyparta do muru wokalistka nie jest w stanie wysunąć się zza cienia Billa Withersa, Sly’a Stone’a, Bookera T., to trzeba to uznać za kapitulację. Życzę jednak wszystkim, by machali białą flagą z takim wdziękiem jak ona. To trzy jest ze sporym plusem.