Dlatego na albumie Bałagane nie ma narkotykowych, purpurowych odlotów. Nie ma kwaśnych, zniekształconych wokali. Nie ma też szczekania, szarpania i obłąkanego powtarzania tych samych fraz (poza najgorszym na krążku „Do następnego”, wyjętym jakby ze średnio śmiesznego mixtape’u dla jaj). Gospodarz ma styl prosty i bezpośredni. W zasadzie nie kombinuje z warsztatem, wchodzi jak czołg i porusza się po podkładzie ze zwrotnością tegoż czołgu. Rymuje z częstym podbiciem w tle, wyraziście akcentując poszczególne wyrazy. Do pewnego momentu może taka młócka może robić wrażenie. Zwłaszcza że w głosie Bałagane jest jeszcze coś pożądanego szczególnie w rapie ulicznym: nonszalancja i cwaniactwo. Gościnne występy Białasa i – w wersji limitowanej – Tomba wiele mówią. To styl, który trochę ciąży w stronę SB Mafii, a jednocześnie za sprawą wspomnianej dosadności i niedbałości przypomina mi Żyto.

Po pewnym czasie widać jednak ograniczenia Bałagane. Widać, że jego repertuar środków jest bardzo ograniczony. Podbicia i powolny, mocno akcentowany rap, gdy są eksploatowane, przestają pełnić swoją funkcję, nie wyróżniają poszczególnych fragmentów w zwrotkach. Przydałoby się gospodarzowi trochę więcej elastyczności. Szczególnie że podkłady dają pole do popisu. Można je i mocno chwycić za mordę, i pozwolić sobie na bardziej subtelne zabawy. Bałagane sięga na ogół tylko po tę pierwszą technikę.

Chciałbym też wytknąć ograniczenia na gruncie tekstowym, ale w zasadzie rozumiem konwencję i jeśli nią mierzyć „Źródło”, wówczas płyta w zupełności się broni. Miało być brudno i ciemno – i tak jest. Tu nie ma odcieni, są za to dwie Warszawy: ta jedna z okolic Mazowieckiej, gdzie bawią się „korpotwarze” i „korpokrawaty”; i ta druga, z zaszczanymi klatkami i ujebanymi windami. Gdzieniegdzie migną nawiązania do klasyki – „Blok” brzmi jak hołd dla Ostrego, a obrazy w „Na żywo” kojarzą się z pierwszym „Kodeksem” – przy czym wszystko jest tu jakby bardziej dokręcone, bardziej wulgarne. Jeśli czujecie wersy w rodzaju tych z „Księcia Nieporządku”: „To nie kawałki o skillsach / To o tym, jak piłka zamieniła się dzieciakom w dillpack / Powijam milfa, pyszna brzoskwinka / Ty wkurwiony ciągle trzepiesz pod jej zdjęcia na Insta” – jesteś na dobrej drodze, by polubić Bałagane.

Jasne, bywa to ordynarne i chamskie. Musiało być, choć kilkukrotnie odniosłem wrażenie, że gospodarz mógłby się bardziej przyłożyć do tekstów. Ale „Źródło” i tak buja. Duża w tym zasługa bitów – w większości trapowych, jak było wspomniane (wyjątkiem jest zdradzający inspiracje DJ Mustardem, kalifornijski „Za daleki odlot”), ale za sprawą ulicznej treści smakujących zupełnie inaczej. Brawa dla stosunkowo mało znanych producentów – Smolastego, Olka i samego gospodarza – za brzmienie i realizację. W tym wypadku francuskie inspiracje zaprocentowały.