KaeN – „Tylko śmierć może mnie zatrzymać”

Jedną nogą w innym świecie.

2015.02.25

KaeN – „Tylko śmierć może mnie zatrzymać”

Share
Tweet

Czy KaeN gra już w innej lidze? Nie wiem, czy to kwestia krótkiego, choć znaczącego konfliktu z Te-Trisem, ale pochodzący z Sanoka MC na swoim najnowszym albumie jakby częściowo zrezygnował z pretensji do bycia pełnokrwistą, szanowaną postacią polskiego hip-hopu. Niby wciąż ma wsparcie Prosto, niby słyszymy na jego płycie hardcore`owego Chadę oraz zaproszonych DJ`ów, a jednak nie mogę się pozbyć wrażenia, że inne elementy decydują o obliczu „Tylko śmierć może mnie zatrzymać”.

Ot, na przykład produkcja IVE. Etatowy współpracownik KaeNa nigdy nie grzeszył warsztatem. Gdy myślę o muzyce, którą przygotował na ubiegłoroczny „Piątek 13-go”, w uszach powracają upiorne smyczki i pretensjonalne pianina. Tych na „Tylko śmierć…” jest jakby mniej, ale proszę się nie oddychać z ulgą, bo złe zastąpiło tu złe. Gdy IVE akurat nie próbuje nieudolnie przeszczepić na grunt polski produkcji Dre czy Eminema (a z takiej pozycji zaczyna, patrz otwierający album numer tytułowy), za swój wzór obiera wszystkie te rapowo–śpiewane kooperacje, które od czasu do czasu straszą w polskich radiach. Sięga wtedy po próbki gitary (elektrycznej, akustycznej) i buduje z nich ubogie instrumentale. Przypomina w tym Tabba, ale nie obrażajmy poznańskiego producenta. Jemu przed laty udało się stworzyć kilka świetnych, esencjonalnych podkładów. IVE, gdy chce być bliżej „Rapteatru” niż „Sacrum” i pociąć sampel tak, by zabujał („Singiel”) – wówczas na wierzch wychodzą wszystkie inne jego wady. Od słabego aranżu po płaskie, wydrążone z emocji, plastikowe brzmienie, w którym nie ma miejsca na bas czy dobrą perkusję. No i jeszcze te melodie, jak np. „Labirynt”, krzyżujący house`owe klawisze z groteskowym motywem wybijającym się na plan pierwszy. Straszne.

Gdy się dostaje takie podkłady, anonimowe, podrasowane w studiu wokalistki (Paulina Szurnicka, Gosia Bernatowicz) same się pchają przed mikrofon. Łatwiej też przy takiej muzyce o stępienie pazura. KaeN nigdy mocno nie drapał i ostro nie kuł, ale nigdy też jeszcze nie sprawiał wrażenie tak samozadowolonego i najedzonego. Jasne, droga od piętna dilera do autora dwóch ozłoconych albumów musiała być długa, ale chełpienie się własnymi sukcesami rzadko kiedy wyszło komuś na dobre. Cóż, może motywacje, które płyną z tego albumu, do kogoś trafią. Do mnie nie. Szczególnie gdy widzę, jak wątki rozchodzą mu się w szwach, a techniczne umiejętności – przynajmniej dobre, w kilku momentach wręcz imponujące, od pracy oddechem po wachlarz flow – nie potrafią utrzymać w ryzach treści (np. trzecia zwrotka „Wyboru”). Tak samo nie potrafię kupić opowieści w rodzaju „Bajki” czy wszystkich tych tanich obrazów z „Ojcze nasz”, spiętych czerstwymi hasztagami (niemało ich na tej płycie, niemało) i łzawym refrenem. Aż dziw, że z jednej wytwórni wyszedł taki numer oraz „Kilka pytań” Sokoła i Marysi Starosty.

Największy plus tego albumu? Może to kwestia przyzwyczajenia, ale w KaeNie – nie licząc okropnych, przerysowanych refrenów – jakby mniej Eminema. Tak, wiem, to marne pocieszenie.