Pyskaty – „PitStop EP”

Pstryczek w nos młodszym kolegom po fachu.

2014.10.28

Share
Tweet

Jest przynajmniej kilka powodów, by pochwalić ten krótki, nieco ponad 30-minutowy materiał od Pyskatego. Pierwsza gwiazdka idzie więc za inicjatywę. W czasach, gdy przywykliśmy już do tego, że szczytem hojności polskiego rapera jest rzucona na czyjąś prośbę gorąca szesnastka, a młodsi MC`s domagają się wpłat na konto za swoje nielegalne digipaki, przedstawiciel Aptaunu bez żadnych zewnętrznych nacisków wypuszcza do sieci premierowe osiem utworów. Pomysł o tyle imponujący, że wypłynął ze strony weterana, który ma dość silną grupę fanów i bez problemu mógłby czerpać z niej zyski. A jednak, własna ambicja wzięła górę. Brawo.

Tę ambicję słychać też, gdy człowiek wgryzie się już w sam materiał. Rzecz nawinięta jest wzorowo, po profesorsku niemalże – i za to leci druga gwiazdka. Ale, ale. Pewność siebie to jedno, ale przecież nie mamy tu do czynienia z zimnym, nieprzejednanym, świadomym własnej pozycji mędrcem, który z dystansu spogląda na scenę. W przeciwieństwie do np. chwalonego na naszych łamach Włodiego, Pysk ani myśli rezygnować z wyścigu o tytuł najlepszego flow w Polsce. I choć warszawiak był przez chwilę poza torem, dziś inni (Gedz, Kuban, Mes – jak kto woli) znów powinni brać go pod uwagę. Płynności i finezji nigdy mu nie brakowało; jeśli dotychczas gdzieś jego nawijka kulała, to podczas akcentów, stawianych z przesadną emfazą i manierą. Teraz zbliżył się niemalże do ideału, wady obrócił w atuty – posłuchajcie np. trzeciej zwrotki w „God Daaamn!”, jak umiejętnie podkreśla sylaby i nawarstwia rymy.

Trzecia gwiazdka powinna być za teksty, ale nie oszukujmy się, mamy do czynienia z przedsmakiem pełnego albumu, stąd nie wszystko jest jeszcze w pełni dopracowane – bardziej mogą się podobać pojedyncze gry słów niż całe nagrania. Jasne, można w tym wszystkim dostrzec jakiś zamysł. Motywy pitstopu, lęku wysokości, upadku czy drogi „od zera do bohatera” pod pewnymi względami spajają ten materiał (a nawet poszczególne utwory, np. „DID” i „Clark Kent”), ale są one na tyle szerokie, że można pod nie podpiąć wiele ogólnych wersów, porozsiewanych po EP-ce.

Nie za teksty, ale za bity będzie więc trzecia gwiazdka. Robota producencka jest tu przynajmniej przyzwoita (TMK Beatz), a kilkukrotnie wręcz zachwycająca. Sherlock i SoDrumatic, nawet jeśli nie są u szczytu swoich możliwości, gwarantują wysoki poziom. To producenckie style, które dobrze czują amerykańskie trendy, ale bynajmniej nie kopiują ich mechanicznie. Już sam fakt, że mówimy tu o stylach, świadczy, że mamy do czynienia z muzycznymi osobowościami, o brzmieniu momentalnie rozpoznawalnym. Tytuł największego przeboju trafia jednak do Ariel Beatz, którego „Szyby w dół” pachną i Kalifornią, i Atlantą, i Miami. Ta żonglerka wokalnymi samplami i wykręconymi syntezatorami robi swoje.