Przy okazji tej kompilacji można właściwie oceniać tylko dwa nowe utwory, bo reszta znana jest od dawna. Ale już kryteria selekcji same w sobie są bardzo interesujące, bo z przebojów Madonny płyt takich jak „Celebration” skomponować można by kilka. Wybór jest już komunikatem, kim artystka chce być obecnie. Na pewno nie chce być już Evitą Peron, bo z filmu Alana Parkera nie znalazł się tu żaden utwór, podobnie jak z „Układu prawie idealnego” , czy „Ich własnej ligi” (szkoda pięknego „This Used to be my Playground”). Madonna, jak widać, nie chce celebrować tu swojej ścieżki aktorskiej. I bardzo dobrze, bo mawia się, że potrafi spaprać każdy film. Wyjątkiem jest jedynie „Into the Groove”, pochodzący z „Desperacko poszukuję Susan”, ale ten hicior z równym powodzeniem funkcjonował samodzielnie bez kontekstu filmu. No i ma ten beat, który wysuwa się na pierwszy plan na „Celebration”, gdzie już sam tytuł podpowiada, że zabawa znajduje się w centrum zainteresowania.

Pośród 18 kawałków umieszczonych na płycie znajdziemy zatem największe hiciory z ostatnich longplayów artystki („Music”, „Hung Up”, „4 Minutes”), ale też sporo materiału z początków kariery („Lucky Star”, „Holiday”, „Material Girl”). Najbardziej świeżo w tym zestawie brzmi „Dress You Up” – to mistrzostwo kiczowatego świata. Płytę  zamyka singlowy „Celebration”. Drugi premierowy utwór – „Revolver” (duet z Lil Wayne’em) – dostępny jest w dwupłytowej wersji wydawnictwa.

„Celebration”, jak to składanki typu „Best of”, nie stanie się pozycją obowiązkową w dyskografii piosenkarki. Można mieć, można nie mieć i nic nie stracić. Wyznawcy Madonny i tak znają na pamięć wszystkie jej szlagiery (a fenomen artystki polega na tym, że jej antagoniści też je znają), ale to pewnie im ten krążek sprawi największą frajdę. Bo właśnie o zabawę tu chodzi. Madonna jest na takim etapie kariery, że wszystko co wyda stanie się ważne. Jest bowiem największą ikoną współczesnej popkultury i pozycji tej nie opuszcza od lat. Mało tego – doskonale zdaje sobie z tego sprawę, co udowadnia chociażby buńczuczną, warholowską okładką do płyty (swoją drogą doskonałą). Coś za dużo tych pochwał – czyżby nawet głupią kompilacją potrafiła ludziom zamydlić oczy? Tak, wychodzi na to, że Madonna składa złote jaja. A złoto dobrze inwestuje.