Dilated Peoples – „Directors of Photography”

Taka piękna nuda.

2014.09.16

Dilated Peoples – „Directors of Photography”

Share
Tweet

W 2000 roku długo walczyłem z „Platform”. Debiutancki longplay Dilated Peoples szybko zyskał sławę krążka, który lubić należy i musiałem się odnaleźć między „ochami” Druha Sławka w Radiostacji i „achami” Igora Pudło w Klanie. Wiedziałem, że to bardzo porządna płyta, ale niemożliwie mozolna, pozbawiona elementarnej lekkości i z całym swoim etosem do bólu podręcznikowa. W końcu jednak moja cierpliwość została wynagrodzona, wczułem się w ten rytm, doceniłem wykonaną pracę. Zobaczyłem coś więcej, niż przerywane zwrotkami zacnych gości, mentorskie bla bla bla wtłoczone w nawias otwarty efektownie wraz z numerem tytułowym i zamknięte imponującym „Work the Angles”.

I z „Directors of Photography” jest analogicznie. Evidence gada sobie te swoje umiarkowanie pasjonujące wersy, które mają między sobą przerwy wielkości kanionu Kolorado, niespiesznie zamiata bit z metodyzmem godnym pedantycznej gospodyni domowej. Rakaa, jak to zwykle bywa, jest tu dodatkiem z lepszym głosem i słabszym wszystkim innym (choć wychodzi trochę przed szereg w antyststemowym „Century ot the Self”). Porywające storytellingi? Zero. Urywające dupę metafory? Zero. Fechtunek za pomocą flow? Zero. Całość ilustruje prosta, monotonna produkcja, której magia wynika z precyzji we wprowadzeniu sampla i wyczuciu tego transu, w który kiedyś muzyka miejska umiała wprowadzić. DJ Babu, jak to on, świetnie skreczuje i ma zostawione trochę miejsca na swoje popisy. Hip-hop. Nic więcej. Ale dzieło to, na kilometr pachnące rapowym konsewartyzmem, zdobywa powoli, z każdym kolejnym przesłuchaniem. Stopniowo pompuje w słuchacza narkotyk, a kiedy wydaje się, że ten wenflon wersów i bitów naprawdę denerwuje, okazuje się, że jesteś już uzależniony. Trochę. Nie tak, jak przy „Platform”.

{program-muzyczny}

Rzecz jest anachroniczna. Antyefekciarstwo Dilated w dobie swagu wydaje się wręcz prowokacyjne. W wejściu gościnnie rapującego Oh No – „Ayo, pardon my French, fuck anybody not fucking with this / Start up the disc, suicide, cut up your wrist” – jest więcej chęci podobania się niż we wszystkich linijkach gospodarzy. „Show me the Way” ujmuje ciężaru numeru pozostając jedynym pełnoprawnym kandydatem do roli singla – choćby przez to, że Aloe Blacc daje tu porządny hook, a nie antyrefren pokroju tego Vince’a Staplesa czy Krondona. Ten kawałek to zresztą bardziej „Expansion Team” niż „The Platform”. Uzależnienie uzależnieniem, nie wiem jak zareagują inni, ale ja z poczuciem ulgi przywitałem końcówkę płyty gdzie Alchemist i 9th Wonder biorą się sample wokalne, a całość trochę pieści ucho słuchacza zamiast walić go w głowę.

Cenię sobie tutaj wiele rzeczy – od sampla z Mahavishnu Orchestra w „Let Your Thoughts Fly Away”, przez boleśnie prawdziwy skit z wywiadem z Evidencem, po ciężkie, odjechane „The Reversal” najciekawiej chyba produkującego na albumie Babu, coś jak jam session na innej planecie (na takim „Reversalu” bym sobie Fokusa posłuchał, żeby minął mi niesmak po płycie Pokahontaz). Z tym większym bólem przyznaję „Directors Of Photography” status krążka, który trzeba szanować, za to trudno po prostu polubić. Tylko dla fanów Dilated.