Neil Tennant, zapytany, czy wersy te odnoszą się np. do Lady Gagi, odpowiedział: – Niekoniecznie do niej. To utwór o współczesnej gwieździe pop. Ta muzyka w dużym stopniu koncentruje się na ego artystów, którzy ją wykonują. Tekst popowy zaczyna przypominać dziennik. Innymi słowy, ludzie nic sobie nie wyobrażają, po prostu przyjmują wszystko tak, jak jest. Wiele wersów to dokładne cytaty z wywiadów. „Jestem moją własną demografią” z naszej piosenki jest takim cytatem.
Od krytyki egotyzmu Tennant przeszedł do niskiej jakości artystycznej XXI-wiecznych kompozycji popowych: – Pozbawione są waloru artystycznego, wyobraźni. Tak jakby nikt nie wpadł na pomysł, by posłużyć się jakąś metaforą.