The National
„My jesteśmy tylko małym, niezależnym zespołem z Ameryki” powiedzieli o sobie niedawno w wywiadzie członkowie The National, choć przy obecnej pozycji zespołu ciężko się z tym zgodzić. The National ma 5 płyt na swoim koncie, mnóstwo nagród i nominacji w prestiżowych plebiscytach. To obecnie najpopularniejszy indie-rockowy zespół z USA. Przewodzi mu obdarzony charakterystycznym, barytonowym głosem Matt Berningen. Zespół słynie z bogatych brzmieniowo i kolorystycznie aranżacji. Niedawno wyszedł ich najnowszy, 5-ty album „High Violet”, który brytyjski magazyn „Q” uznał za album roku.
Zespół powstał w Ohio w 1999 roku. W skład zespołu wchodzą Matt Berninger oraz bracia Aaron (gitara, bas, fortepian), Bryce Dessner (gitara), Scott (bas, gitara) i Bryan Devendorf (perkusja) i w tym składzie od lat umiejętnie łączą alternatywne spojrzenie na muzykę z tradycją amerykańskiego grania. Zaczęli od wydania w 2001 roku albumu zatytułowanego po prostu “The National”. Płyta ukazała się w wytwórni Brassland Records, założonej przez samych muzyków. W 2 lata później ukazał się “Sad Songs for Dirty Lovers”, który był ostatnim albumem wydanym własnym sumptem. Przełomem w ich karierze okazało się wydanie albumu „Alligator”, który NME i Pitchfork Media uznali za najlepszy album minionej dekady. Płyta uzyskała ponad 200 tysięcy sprzedanych egzemplarzy na świecie. Awans do pierwszej ligi zespołów zapewnił im zrealizowany w 2007 roku album „Boxer”. Na płycie gościnnie zaśpiewali Sufjan Stevens i Doveman. Muzycy zaprezentowali na nim świetne aranżacje, wzbogacone o partie instrumentów smyczkowych i dętych. I tym razem wiele mediów uznało go za jeden z najlepszych albumów roku.
W maju 2010 roku do sklepów trafił longplay „High Violet”. Był to pierwszy album nagrany we własnym studio muzyków we współpracy z Peterem Katisem. W nagraniach ponownie pojawił się szereg gości, między innymi Justin Vernon (Bon Iver), Richard Reed Parry (Arcade Fire), Nico Muhly i Thomas Bartlett (Doveman), Padma Newsome oraz Sufjan Stevens. Pierwszym singlem z płyty wybrano utwór „Bloodbuzz Ohio”. Album zadebiutował w pierwszym tygodniu sprzedaży na 3 miejscu w USA, 2 w Kanadzie, 5 w Wielkiej Brytanii oraz 3 w Portugalii. „High Violet” zyskał status złotej płyty w Irlandii, Danii i Belgii. Materiał z najnowszej płyty usłyszymy 30 czerwca na dużej scenie Open’era.
Big Boi
Jeżeli trzeba by było wskazać ludzi, którzy zrewolucjonizowali hip hop, to Big Boi na pewno znalazłby się w tym gronie, raper z Atlanty jest bowiem jedną z najważniejszych postaci nowoczesnej czarnej muzyki. Przez lata stanowił połowę niezwykle wyrazistego i popularnego duetu Outkast, a obecnie z powodzeniem kontynuuje karierę solową. W zeszłym roku ukazała się świetnie przyjęta przez fanów i media płyta „Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty”.
Razem z Andre 3000 Big Boi stworzył jedną z barwniejszych grup hiphopowych wszechczasów – Outkast. Grupa na przestrzeni dwunastu lat wydała sześć albumów studyjnych, z których niemal każdy stał się klasykiem gatunku. Debiutancki album „Southernplayalisticadillacmuzik” od razu zagwarantował duetowi miejsce w hiphopowej czołówce, kolejny album pt. „ATLiens” stał się jednym z kamieni milowych rapu. Dzięki charakterystycznemu stylowi rymowania, intrygującej, wielobarwnej i niedającej się łatwo zaklasyfikować muzyce inspirowanej funkiem i elektroniką oraz specyficznemu stylowi bycia raperzy z Atlanty z każdym albumem zyskiwali coraz to większy rozgłos. „Aquemini” pokryło się podwójną platyną, „Stankonia” przyniosła m.in. jeden z największych hitów grupy „Ms. Jackson”. Kolejny album pt. „Speakerboxxx/The Love Below” pokazał też duet w innym świetle. Wydawnictwo to składało się z dwóch osobnych płyt – za „Speakerboxxx” był odpowiedzialny Big Boi, za „The Love Below” Andre. Mimo znakomitych recenzji wydawnictwo to oprócz nieposkromionej wyobraźni Outkast ujawniło też różnice artystyczne pomiędzy członkami formacji. Ostatni album grupy to soundtrack do muzycznego filmu pt. „Idlewild”, po tym wydawnictwie ścieżki obu raperów właściwie rozeszły się. W trakcie swojej kariery Outkast otrzymali sześć statuetek Grammy, w tym za Album Roku.
W lipcu 2010 roku ukazał się długo zapowiadany solowy album Big Boia. Świat muzyczny z radością przyjął to wydawnictwo. Muzycznie i wokalnie Big Boi jest w świetnej formie, nie stara się odcinać kuponów od swojej wcześniejszej twórczości, tworzy utwory energetyczne, z ciekawą warstwą instrumentalną, z wyczuciem balansując pomiędzy mainstreamem, a alternatywą. Na płycie pojawili się i stali współpracownicy Outkastu, tacy jak Sleepy Brown, i gwiazdy pokroju Jamiego Foxxa, czy T.I. , i legenda funku George Clinton. Płyta znalazła się na 3 miejscu sprzedaży w Stanach Zjednoczonych, a singiel promujący płytę pt. „Shutterbugg” przekroczył też Atlantyk docierając wysoko na UK Singles Chart. Prasa muzyczna równie entuzjastycznie przyjęła powrót Big Boia oceniając go w recenzjach bardzo wysoko (od Spin przez Pitchfork aż po The Guardian). Big Boi nie spoczął na laurach, już zapowiada swój kolejny album. W lipcu odwiedzi też po raz pierwszy Polskę występując na Open’er Festival.
Deadmau5
Kariera Deadmau5a to jedna z najszybszych w historii muzyki klubowej. W ciągu zaledwie kilku lat stał się absolutną mega-gwiazdą, jednym z najbardziej poważanych producentów muzyki tanecznej. Równie wielką uwagę co do muzyki, kanadyjski producent przykłada do oprawy wizualnej swoich występów – w chwili obecnej jest to najlepszy i najbardziej spektakularny projekt koncertowy z kręgów muzyki tanecznej.
Jego pierwsze produkcje od razu zyskały fanów wśród najbardziej wpływowych didżejów, takich jak: Sasha, Tiesto, Carl Cox, Eric Prydz i Laurent Garnier. Essential Mix nagrany dla Radio 1 zalicza się do najpopularniejszych w historii tej audycji, a debiutancki album Deadmau5a pt. „Random Album Title” szybko stał się jednym z najlepiej sprzedających się wydawnictw Ministry Of Sound. Kolejny album „For Lack of a Better Name” potwierdził potencjał Kanadyjczyka i przyniósł hit „Ghosts N Stuff”. Pod koniec 2010 pojawiło się też wydawnictwo „4×4=12”.
Joel Zimmerman notorycznie nagradzany jest wszystkimi możliwymi nagrodami muzyki elektronicznej, a to za sprawą niezwykłego panowania tego młodego producenta nad technologią. Dynamicznie i przejrzyście wyprodukowane utwory, charakterystyczna melodyka, sprawiają że styl kanadyjskiego producenta jest nie do podrobienia, dlatego teraz szlifuje on głównie oprawę wizualną swoich występów przy zastosowaniu wszelkich dostępnych technologii.
Two Door Cinema Club
Two Door Cinema Club to nowa nadzieja brytyjskiej sceny. Stali się prawdziwym muzycznym objawieniem. Dowód? W tym roku byli nominowani do NME Awards w dwóch kategoriach: najlepszy album oraz najlepszy nowy zespół. Tę indie-rockową formację z Irlandii Północnej tworzy Alex Trimble (gitara, wokal), Kevin Baird (bas) i Sam Halliday (gitara). Wydaje ich znana, francuska wytwórnia Kitsune – stajnia dobrych zespołów. Muzycy supportowali takie zespoły jak Foals, Metronomy czy Delphic. Przed wydaniem płyty remiksowali utwory Phoenix czy Chew Lips.
Two Door Cinema Club został założony w 2007 roku. Wkrótce potem rozpoczęli pracę nad materiałem studyjnym. EPka „Four Words To Stand On” ukazała się w styczniu 2009 roku i została pozytywnie przyjęta przez krytyków. Formacja rozpoczęła nagrywanie debiutanckiego albumu w Eastcote Studios, w Londynie pod czujnym okiem Eliota Jamesa, znanego ze współpracy z Bloc Party. Płyta została zmiksowana w nowo wybudowanym studiu Phillipe Zdara – Motorbass. Wydawnictwo ukazało się 26 lutego 2010 roku w Irlandii, 1 marca w Wielkiej Brytanii w Kitsuné Music, i 27 kwietnia w Stanach Zjednoczonych na Glassnote Records. Tytuł albumu „Tourist History” nawiązuje do popularności wśród turystów miasta Bangor, skąd pochodzą muzycy. Album został poprzedzony singlami „Something Good Can Work”, „I Can Talk” i „Undercover Martyn”.
