Żona Marleya, Rita, zarzucała wytwórni, iż ta źle obchodzi się z katalogiem nagrań wokalisty, przez co piosenki nie przynoszą takich zysków, jakie powinny. Kobieta miała także żal do rynkowego potentata, że nie wypłaca jej rodzinie należnych honorariów.

Nowojorska sędzina Denise Cote orzekła jednak, iż to UMG przysługuje prawo do rozporządzania pięcioma albumami Marleya.

Sądowa bitwa toczyła się o utwory muzyka powstałe w latach 1973-79, w tym takie hity jak „One Love” czy „No Woman, No Cry”.