12 stycznia zmarł Piotr Krystek, wokalista rockowy i perkusista, którego zapamiętamy przede wszystkim z występów w Turbo. Krystek występował z Turbo stosunkowo krótko na przełomie 1980 i 1981 roku, to jego kojarzyć trzeba z pierwszymi sukcesami formacji.
Etta James zmarła 20 stycznia w Riverside. James urodziła się w Los Angeles jako Jamesetta Hawkins. W wieku 12 lat przeniosła się do San Francisco i dołączyła do doo-wopowej grupy The Creolettes. Zespół zmienił wkrótce swoją nazwę na The Peaches i to właśnie pod tym szyldem wylansował hit „The Wallflower (Dance With Me, Henry)”.
Wkrótce potem James opuściła The Peaches i w 1960 r. podpisała kontrakt z wytwórnią Chess Records. To z tego okresu pochodzą takie nagrania jak „If I Can`t Have You”, „Spoonful” (duety z Harveyem Fuqua), „All I Could Do Is Cry”, czy „Back In The USA”, efekt współpracy z innym reprezentantem Chess Records – Chuckiem Berrym.
No i „At Last”, największy przebój w dorobku Etty James. Na pomysł, by stworzyć tę balladę, wpadł w 1962 r. jeden z założycieli Chess, Leonard Chess.
James działała w wytwórni do 1978 roku. Od połowy lat 60. zmagała się z uzależnieniem od heroiny – z nałogu wyszła dopiero w 1974 r. Później jednak pojawiły się inne używki – ostatnia, środki przeciwbólowe, przed dwoma laty. Cały czas tworzyła jednak muzykę. W połowie lat 80. grała z The Rolling Stones, w 1989 r. wydała udany krążek „The Seven Year Itch” (tytuł od 7-letniej przerwy w dyskografii), a w 1996 r. stworzyła dla Coca-Coli nową wersję „I Just Wanna Make Love To You” Muddy`ego Watersa.
W 1993 Etta James została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.
21 stycznia odeszła Irena Jarocka. Artystka urodziła się 18 sierpnia 1946 roku w Srebrnej Górze. Debiutowała już w wieku 20 lat, wystąpiła wówczas na festiwalu w Opolu. Wielokrotnie gościła również na festiwalu w Sopocie. W latach 80-tych sporo czasu spędziła poza granicami kraju. W 1990 roku na stałe wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych by w 2007 roku powrócić na stałe do Polski.
Jarocka była laureatką wielu prestiżowych nagród na światowych festiwalach piosenki. Wielokrotnie triumfowała w plebiscytach słuchaczy na najpopularniejszą piosenkarkę roku. Nagrała wiele płyt, ostatnie z nich to „Małe rzeczy” wydane w 2008 r. i „Ponieważ znów są Święta” w 2010 roku.
W 1976 roku zagrała w kinowej ekranizacji serialu „Czterdziestolatek” – „Motylem jestem, czyli romans 40-latka” w reżyserii Jerzego Gruzy i Krzysztofa Teodora Toeplitza. W filmie można również usłyszeć piosenki w jej wykonaniu.
Zapamiętamy ją z takich przebojów jak „Motylem jestem”, „Wymyśliłam Cię” i „Beatlemania story”.
11 lutego świat muzyki wstrząsnęła wiadomość o przedwczesnej śmierci Whitney Houston.
Według księgi rekordów Guinnessa była najczęściej nagradzaną artystką muzyczną w dziejach. Z powodu swojego potężnego, przeszywającego pop-gospelowego głosu[6] często nazywana „The Voice”.
Jej pierwszy album stał się najlepiej sprzedającym się albumem debiutanckim solowej artystki w dziejach. Houston była pierwszą kobietą, która zadebiutowała na pierwszym miejscu na liście Billboard 200 i jej kolejnych siedem singli pojawiło się na 1. miejscu na liście Billboard Hot 100.
Wystąpiła w filmie Bodyguard, który odniósł duży sukces kasowy. Ścieżka dźwiękowa do tego filmu stała się najczęściej kupowanym soundtrackiem w dziejach, a singel „I Will Always Love You” znalazł się na 4. miejscu w zestawieniu najlepiej sprzedających się kobiecych singli w historii (na 3. w zestawieniu wokalistek – zaraz po „My Heart Will Go On” Céline Dion oraz „Tik Tok” Keshy), zajmując ostatecznie 16. miejsce na liście najlepiej sprzedających się singli na świecie w zestawieniu wszech czasów (rozszedł się w nakładzie ponad 12 mln egzemplarzy).
Była jedną z najlepiej sprzedających się gwiazd, podczas ponad 25-letniej kariery jej albumy i single rozeszły się w nakładzie przekraczającym 170 milionów egzemplarzy. W 2008 magazyn Billboard umieścił ją na 4. miejscu listy 100 najpopularniejszych artystów.
Urodziła się w Newark w stanie New Jersey. Była trzecim i najmłodszym dzieckiem Johna i gospelowej piosenkarki Cissy Houston. Jej matka, kuzynka Dionne Warwick i matka chrzestna Aretha Franklin są znaczącymi postaciami na scenie gospelowej, soulowej i R&B.
Po zamieszkach w dzielnicy w 1967, kiedy miała 4 lata, rodzina przeniosła się do średniej klasy okolicy w East Orange. Podczas gdy matka artystki podróżowała z Elvisem Presleyem i Arethą Franklin, jej ojciec spędził większość czasu wychowując dzieci.
W wieku 11 lat, zaczęła iść w ślady matki i została solistką w dziecięcym chórze przy kościele baptystycznym w Newarku, gdzie również nauczyła się grać na pianinie. Jej pierwszy solowy występ w kościele to „Guide Me, O Thou Great Jehovah”.
W 1985 roku zadebiutowała swoją pierwszą solową płytą, a w 1992 pojawiła się na dużym ekranie u boku Kevina Costnera w filmie „Bodyguard”. Wtedy jej katiera nabrała największego rozmachu, pojawiły się też niestety problemy z używkami.
Uroczystości pogrzebowe odbyły 18 lutego w tym samym kościele w Newark, w którym Whitney Houston rozpoczynała swoją przygodę ze śpiewaniem.
14 lutego zmarł Tonmi Lillman (Otus) który w latach 2010 – 2012 był członkiem fińskiej grupy hardrockowego Lordi. W zespole zastąpił poprzedniego perkusistę – Kitę. Wcześniej występował z Sinergy i To/Die/For.
Davy Jones, właściwie David Thomas Jones zmarł 29 lutego 2012 w Indiantown w Stanach. Przyczyną śmierci był ataka serca podczas snu.
Jones w latach 1966-1970 Jones był członkiem grupy pop-rockowej The Monkees, śpiewał jej największy przebój „Daydream Believer”.
Bogusław Mec zmarł 11 marca 2012 w szpitalu Zgierzu. Przez ostatnią dekadę swojego życia piosenkarz walczył z białaczką.
Zadebiutował w 1969 r. na Łódzkiej Giełdzie Piosenki, otrzymując nagrodę główną, nagrodę publiczności oraz wyróżnienie specjalne jury. W 1972 roku na X Krajowym Festiwalu Piosenki w Opolu otrzymał nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za utwór „Jej portret”.
W latach 80. koncertował po Stanach Zjednoczonych, ZSRR, Jugosławii, Hiszpanii i NRD.
Jim Marshall, naprawdę nazywał James Charles Marshall zmarł 5 kwietnia w wieku 88 lat. Amerykański konstruktor i biznesmen był jednym z pionierów w dziedzinie konstrukcji wzmacniaczy gitarowych. Dziś marka Marshall znana jest chyba każdemu, kto choć trochę pasjonuje się muzyka.
4 maja zmarł Adam „MCA” Yauch. Miał 47 lat. Yauch dowiedział się, że ma raka w lipcu 2009 roku. Jakiś czas później w mediach pojawiła się informacja, że członek Beastie Boys jest już wolny od choroby, jednak sam zainteresowany zdementował te pogłoski, donosząc że walka z chorobą trwa. I trwała do końca.
Youch był w 1979 roku współzałożycielem Beastie Boys, wraz z Mike D, Mix Master Mike i Ad Rock`iem. Beatie Boys są laureatem wielu prestiżowych nagród, w tym kilku Grammy.
Poniżej utwory, które na stałe zapisały się już w historii muzyki…
13 maja odszedł w Tokio Donald „Duck” Dunn, basisata bluesowy szerzej znany z The Blues Brothers, członek grupy Booker T. and the M.G.`s, wieloletni muzyk sesyjny, współpracujący w latach 60. z wytwórnią Stax (wraz z zespołem Booker T and the MG`s, który pełnił w Stax funkcję tzw. house bandu). Duck był autorem lub współautorem licznych klasyków soulowych. Współpracował z wieloma wykonawcami, takimi jak: Otis Redding, Sam and Dave, Albert King, Muddy Waters, Neil Young i inni.
Robin Gibb zmarł 20 maja, w momencie, gdy wydawało się, że wrócił do świata żywych po śpiączce.
– Czuje się fantastycznie. Śmieje się, żartuje, jest naprawdę szczęśliwy – przekonywała jego żona Dwina w rozmowie z ITV News. – Przez
jakieś dziesięć dni puszczaliśmy mu bez przerwy muzykę. Gdy po
przebudzeniu zapytaliśmy się go, czy chce czegoś posłuchać, zdecydowanie
odmówił.
Z kolei syn Robin-John mówił: –
Obudził się w momencie, gdy graliśmy mu utwór z „Titanic Requiem”, który
właśnie napisaliśmy. […] Pokonał wszystkie przeciwności losu. Lekarze
dawali mu mniej niż 10% szans na przeżycie. A mimo to się udało.
Niestety, artysta znany z Bee Gees przegrał walkę z rakiem. Miał 62 lata.
Bee Gees – grupa powstała w roku 1958 i została
rozwiązana 21 stycznia 2003 po śmierci Maurice`a Gibba. Zanim bracia
Gibb zostali poznani pod nazwą Bee Gees występowali jako Brothers Gibb,
Blue Cats oraz The Rattlesnakes i mieszkali w Brisbane w Australii. Po
powrocie do Anglii, grupa początkowo wzorowała się na The Everly
Brothers lecz później uwyraźniły się także wpływy The Beatles, The Beach
Boys oraz Simon and Garfunkel. Muzyka grupy oparta na wielogłosowych
harmoniach śpiewanych falsetem, z raczej delikatnym akompaniamentem
instrumentalnym adresowana była dla mniej wymagającego rockowego
odbiorcy, ale mimo to potrafiła zdobyć uznanie publiczności – z pomocą
producenta Roberta Stigwooda, który pomógł zespołowi wznieść się na
wyżyny.
Choć grupa potrafiła zapewnić sobie popularność przez całe lata
sześćdziesiąte i pierwszą połowę lat siedemdziesiątych XX wieku,
zaliczana była do grup mniej znanych. Apogeum popularności grupy,
graniczącej z histerią, była druga połowa lat siedemdziesiątych wraz ze
wzrostem popularności stylu disco, którego najwybitniejszym
przedstawicielem stała się grupa Bee Gees. Szczególnej sławy przysporzył
grupie udział w nagraniu muzyki do filmu Gorączka sobotniej nocy –
Saturday Night Fever. Tak gigantyczny sukces doprowadził zespół w poczet
członków Rock and Roll Hall of Fame w 1997.
Oszacowano, że całkowita ilość sprzedanych płyt zespołu Bee Gees
wynosi ponad 220 milionów sztuk, sytuując zespół w roli jednego z
najlepiej sprzedawanych artystów muzycznych na przestrzeni lat. Powyższe
dane sprzedaży płyt nie zawierają sprzedaży płyt artystów, dla których
pisali piosenki oraz z którymi współpracowali. W 1997 uzasadniono ich
nominację do Rock and Roll Hall of Fame słowami: „Tylko
Elvis Presley, The Beatles, Michael Jackson, Garth Brooks oraz Paul
McCartney mogą się pochwalić większą ilością sprzedanych płyt od Bee
Gees”.
Jon Lord, czyli Jonathan „Jon” Douglas Lord zmarł 16 lipca 2012 w Londynie. Chrował na raka trzustki. Ten brytyjski muzyk rockowy nierozerwalnie kojarzony będzie z Deep Purple oraz grupami Paice, Ashton & Lord i Whitesnake.
Lord był jednym z najwybitniejszych klawiszowców XX wieku, uznawano go za wirtuoa organów Hammonda. Był pierwszym muzykiem rockowym, który dokonał udanego mariażu muzyki poważnej i popularnej na płycie Concerto for Group and Orchestra z 1969 roku.
Jon Lord występował gościnnie na płytach wielu znanych wykonawców, m.in. The Kinks, Ashton, Gardner & Dyke, Nazareth, George`a Harrisona, Davida Gilmoura, Cozy`ego Powella i Alvina Lee.
18 sierpnia dotarła do nas informacja o śmierci Scotta McKenzie (prawdziwe nazwisko: Philip Wallach Blondheim). Amerykański piosenkarz stał się legendą za sprawą hipisowskiego hymnu „San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)” z 1967 roku.
W 1986 zaczął śpiewać w reaktywowanej grupie The Mamas & the Papas, a w 1988 pomagał w pisaniu hitu The Beach Boys „Kokomo”. W 1998 odszedł z The Mamas and the Papas. W ostatnich latach życia mieszkał w Los Angeles.
3 września zmarł Waldemar Kocoń – polski piosenkarz, autor piosenek. Po zajęciu I miejsca w programie telewizyjnym Proszę dzwonić (1969) otrzymał propozycje współpracy z radiem, telewizją, Pagartem, Stołeczną Estradą, Polskimi Nagraniami. Tak wówczas, w Polsce zaczynały się wielkie kariery.
W lipcu 1969 roku otrzymał wyróżnienie w kategorii amatorów na III Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu i często w latach późniejszych tam gościł już jako piosenkarz zawodowy.
W listopadzie 1981 wyjechał do Nowego Jorku. Rok później zamieszkał w Chicago. Prowadził w ośrodkach polonijnych własny program One Man Show i własny program radiowy Kocoń przed północą (od 1991 roku).
Niespełna dwa tygodnie temu odszedł Przemysław Gintrowski (zmarł 20 października).
Debiutował w 1976 roku na przeglądzie w warszawskiej Riwierze piosenką „Epitafium dla Sergiusza Jesienina”. Trzy lata później, wspólnie z Jackiem Kaczmarskim i Zbigniewem Łapińskim stworzyli trio i przygotowali program poetycki „Mury”. Tytułowa piosenka, oparta na utworze katalońskiego barda Lluisa Llacha L`Estaca – stała się nieformalnym hymnem „Solidarności” i symbolem walki z reżimem.
Później trio przygotowało kolejne programy: „Raj” i „Muzeum”. Na XIX Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu otrzymał wraz z Jackiem Kaczmarskim II nagrodę za piosenkę „Epitafium dla Włodzimierza Wysockiego” autorstwa Kaczmarskiego.
W grudniu 1981 roku Trio rozpadło się – podczas trasy koncertowej we Francji Gintrowski i Łapiński zdecydowali się wrócić do Polski, Kaczmarski zaś pozostał we Francji. 8 grudnia 1981 roku Gintrowskiemu odmówiono wydania paszportu.
„Uwięziony” w kraju Gintrowski pracował przede wszystkim jako kompozytor muzyki filmowej. W latach 80-tych stworzył muzykę do ponad dwudziestu filmów fabularnych i seriali – w tym do kultowych „Zmienników”. Współpracował też z Krystyną Jandą.
Koncertował poza oficjalnymi scenami, a wykonania studyjne jego piosenek nagrywane nieoficjalnie. Na przykład w trakcie realizacji nagrań muzyki do filmu „Matka Królów” nielegalnie, z pomocą przyjaciół, nagrał w studio państwowej telewizji płytę „Pamiątki”, podobnie stało się z płytą „Raport z oblężonego miasta”, którą zarejestrowano w studio warszawskiej Akademii Muzycznej.
Płyty te wydawane były w drugim obiegu.
