Po raz kolejny artysta eksploruje skomplikowane relacje międzyludzkie, nasze ukryte lęki i obsesje przefiltrowane przez jego osobiste doświadczenie – tym razem jednak w zdecydowanie dynamiczniejszej, klasycznie rockowej formie. Muzyczne korzenie Portera mocno osadzone w latach 60. i 70., aż po jego debiut „Helicopters” są tu wyraźnie obecne. Nic więc dziwnego, że do produkcji albumu ponownie zaprosił Phila Browna, mającego na swoim koncie współpracę z takimi artystami jak: Talk Talk, Led Zeppelin, Traffic, Bob Marley czy Jimi Hendrix. Dzięki zastosowaniu oldschoolowej technologii oraz rejestracji nagrań w trybie „live” „Honey Trap” ma niezwykle żywe i organiczne brzmienie. Album został zarejestrowany w Yellow Fish Studios we wschodnim Sussex. Zespół artysty tworzą: Mikey Rowe na klawiszach i pianinie (Oasis, Dave Gilmour, Mick Jagger/Dave Stewart Project, Sheryl Crowe, High Flying Birds), Martin Barker na bębnach (Goldfrap, Juliette Greco, Sarah Jane Morris, Ray Davis, Shriekband), Simon Edwards na basie (Talk Talk, Fairground Attraction, David Grey, Tracy Ullman, Kathryn Williams, Kevin Ayers) oraz na gitarze elektrycznej… Mr. John Porter.
Na albumie znajduje się 12 kompozycji. Artysta prowadzi nas przez ciemne, surowe pejzaże na wpół wyśnionych, pół realnych opowieści, to przy użyciu dziarskich, motorycznych beatów, to znów przymglonych ballad z bluesowym twistem, ani razu nie sięgając po swego Martina D28, gitarę akustyczną prze lata będącą nieodłącznym znakiem rozpoznawczym muzyka.
Mam swój The Who-Neil Young moment! – wyznaje Porter. Na płycie słychać, że to nie żarty. Artysta po raz kolejny nas zaskakuje i porusza albumem „Honey Trap”. Krążek promuje tytułowy utwór.
